Η λιακάδα της εφηβείας στα ’70s
Πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70. Η χώρα μπορεί να δονείται από το έπος του Γουέμπλεϊ (όπως έλεγαν οι μεγάλοι) και να υπνωτίζεται τα βράδια στους καναπέδες, μπροστά στον Άγνωστο πόλεμο, αλλά εμείς, τα κορίτσια της Έκτης Δημοτικού και της Πρώτης Γυμνασίου, είχαμε τότε άλλους καημούς.
Ούτε τον Πούσκας ξέραμε, ούτε την Έβερτον και τον Ερυθρό Αστέρα κι ούτε μας ένοιαζαν ο Άγιαξ με τον Κρόιφ κι ο Δομάζος με τον Αντωνιάδη.
Όσο για τον Βαρτάνη, τον Ψάχο, την Γκέλυ Μαυροπούλου που όλο έκλαιγε και τη φωσκολική αντίληψη περί πατριωτισμού και αντικατασκοπίας, μας άφηναν παγερά αδιάφορες.
Στις οικογενειακές γιορτές, που οι γονείς μας γλεντούσαν με τραγούδια του Καλδάρα, του Χιώτη, του Ζαμπέτα, του Τσιτσάνη, του Παπαϊωάννου και σιγοντάριζαν αγκαλιασμένοι τη Μοσχολιού, τον Καζαντζίδη, τη Διαμάντη, τον Μπιθικώτση, τον Διονυσίου και τον Μητροπάνο, εμείς πηγαίναμε στα δωμάτιά μας, κλείναμε τις πόρτες και βάζαμε στα πικάπ Beatles και Τάμι και Rolling Stones και Doors και Animals και Poll και Al Bano.
Δεν είχαμε πάρει μυρωδιά τις δισκογραφικές επαναστάσεις του Άγιου Φεβρουάριου του Μούτση, ούτε Της γης το χρυσάφι του Χατζιδάκι, ούτε τον Μπάλο του Σαββόπουλου και βέβαια δεν είχαμε την παραμικρή επαφή με τον Αραμπά της Κωχ.
Εμείς όσα γνωρίζαμε για την εποχή μας, τα παρακολουθούσαμε στα τηλεοπτικά Επίκαιρα ή σπανίως στην Ηχώ των Γεγονότων, όσα ξέραμε για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τα ξέραμε από την Τζέιν Φόντα και την Τζόαν Μπαέζ, στα περιοδικά. Όσο για κάποιους συγγενείς και οικογενειακούς φίλους, που χάνονταν ξαφνικά σε εξορίες, οι γονείς έλεγαν συνωμοτικά, για να μην καταλαβαίνουμε, πως... παραθέριζαν στα νησιά.
Οι δικές μας αγωνίες τότε, στα 12, στα 13 και στα 14, ήταν ποια αγόρια θα μας κοιτούσαν με νόημα στο δρόμο, πόσα ραβασάκια θα μας άφηναν από το γειτονικό Γυμνάσιο Αρρένων, στερεωμένα με σελοτέιπ στα κάγκελα, ποια θα μάθει πρώτη απ’ έξω τα λόγια του τραγουδιού του Τζορντανέλι Το κορίτσι του φίλου μου και πόση εντύπωση θα κάνουμε στα λευκώματα! Σ’ αυτό το πρώιμο χειροποίητο, χάρτινο facebook, που είχαμε επινοήσει για να επικοινωνούμε και βεβαίως, όπου μας έπαιρνε, να φλερτάρουμε.
Σε αυτό, το συνήθως 100φυλλο τετράδιο, που κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι, απαντούσαμε όλοι οι «χρήστες», με στιλό ή μολύβι, σε συγκεκριμένα καυτά ερωτήματα και, όταν το τετράδιο γέμιζε με την κοσμοθεωρία μας, δρομολογούσαμε τη δημιουργία του Λευκώματος Νο 2, 3, 4 κλπ.
Ποιες ήταν οι ερωτήσεις; Εδώ δες ποικιλία:
«Τι εστί έρως;», «τι εστί φιλία;», «ποιον αγαπάς;», «ποία η γνώμη σου για την κτήτορα;», «ποιον τραγουδιστή θαυμάζεις;», «είσαι ερωτευμένος;», «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;», «ζωγράφισε κάτι», «ποιο είναι το ίνδαλμά σου;», «τι εστί λεύκωμα;», «τι εστί ανήρ;», «τι εστί γυνή;»...
Κάποιοι/ες απαντούσαν με σνομπισμό και υπεροψία, που τότε πέρναγε πολύ στις ηλικίες μας, άλλοι πονηροί είχαν... διπλό προφίλ κι απαντούσαν με διαφορετικά ψευδώνυμα, διαφοροποιώντας κάπως και το γραφικό χαρακτήρα τους, ενώ οι πιο ρομαντικοί απαντούσαμε με ποιήματα και αποφθέγματα, τύπου:
«Αγάπη είναι ο ασπασμός των αγγέλων προς τ’ άστρα.»
«Η αγάπη είναι ένα γυαλί που δύσκολα ραγίζει και όσα χτίζει το φιλί, το δάκρυ τα γκρεμίζει...»
«Η ζωή είναι ένα λουλούδι κι ο έρωτας το μέλι του.»
«Χάρτινο το φεγγαράκι,
ψεύτικη ακρογιαλιά,
αν με πίστευες λιγάκι,
θα ’ταν όλα αληθινά.»
Κάποιες φορές χόντραινε το παιχνίδι με ερωτήσεις του τύπου «ποια είναι η διεύθυνση του σπιτιού σου;», «γράψε το τηλέφωνό σου», «έχεις φιληθεί;», «ποια η γνώμη σου για το σεξ;», τις οποίες βέβαια η/ο κτήτωρ που σεβόταν το κοινό του τις έσβηνε με γόμα ή με μουτζούρα. (Στο δικό μου λεύκωμα πάντως –στο οποίο όταν δεν υπέγραφα ως κτήτωρ, ήμουν η Sylvie– δε λογόκρινα κανέναν, εξ ου και το σουξέ του!)
Απλά τα συστατικά ενός δημοφιλούς λευκώματος. Πάθος, ευρηματικότητα, θάρρος κι enter!
η συνέχεια με play!
Μουσική: Λιάνα Τζερεφού
Αποκτήστε το βιβλίο εδώ ►[ Ссылка ]
🔔 Εγγραφή στο κανάλι εδώ: [ Ссылка ]
🔵 #SeminaDigeniOfficial
