Κάντε ΕΓΓΡΑΦΗ εδώ: [ Ссылка ]
Επισκεφτείτε το ηλεκτρονικό μας κατάστημα και βρείτε σε βινύλιο 180 γραμμαρίων και CD τις νέες κυκλοφορίες του Βασίλη πατώντας εδώ: [ Ссылка ]
Official Facebook: [ Ссылка ]
Instagram: [ Ссылка ]
Official Website: [ Ссылка ]
YouTube Iocastis: [ Ссылка ]
Twitter: [ Ссылка ]
Spotify Βασίλης Παπακωνσταντίνου: [ Ссылка ] © 2020 - Rain Music
Επικοινωνία για συναυλία Stray Music: [ Ссылка ]
(Υπεύθυνος καλλιτεχνικού γραφείου) Ελισσαίος Πατσέλας: 6976768782, 2109024100
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Πριν το τέλος | Vasilis Papakonstantinou - Prin to telos
¨40 Χρόνια εξόριστος στην τρύπα μιας κιθάρας¨ Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1973 - 2013)
Δίσκος: Ηρώδειο 2005
Μουσική: Lucio Battisti
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Copyright: 2005
Δισκογραφική εταιρία: Minos
Website:[ Ссылка ]
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα,
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα,
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι,
σε κρατούσα απ' το χέρι, ό,τι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει.
Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας, οι φωνές χαμηλώσανε,
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι, που μετά την προδώσανε,
μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι,
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω,
κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,
αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά.
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία.
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.
Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες, θα μείνουμε λίγοι,
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει,
μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου τη σκόνη,
σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι.
Μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι,
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω,
κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,
αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά.
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία.
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.
![](https://s2.save4k.ru/pic/YzUPfNxMF-c/mqdefault.jpg)