Εφανταζούντανε εαυτόν
σαν
ψωριασμένο λύκο
καθώς όλ' οι άνθρωποι
αλυχτούσανε γύρω του
οι λυσσαγμένοι
σκύλοι
αλλ' επί τέλους εκατάλαβε
-πόσον αργά Θεέ μου!
πόσο αργά-
πως έτσι
π ά ν τ α
γίνεται:
να επιτίθενται οι άνθρωποι
- άγρια κι αλύπητα -
στον κάθε μεμονωμένο τους συνάνθρωπο
όμοιοι
με
λυσσασμένα
σκυλιά
…
Οπτικοποίηση:
Θανάσης Πάνου
…
«Ποίηση 1948»:
«τούτη η εποχή
του εμφυλίου σπαραγμού
δεν είναι εποχή
για ποίηση
κι” άλλα παρόμοια :
σαν πάει κάτι
να
γραφή
είναι
ως αν
να γράφονταν
από την άλλη μεριά
αγγελτηρίων
θανάτου
γι” αυτό και
τα ποιήματά μου
είν” τόσο πικραμένα
(και πότε – άλλωστε – δεν είσαν;)
κι” είναι
– προ πάντων -
και
τόσο
λίγα»
