Utwór dostępny w serwisach muzycznych:
[ Ссылка ]
LUNA na IG: [ Ссылка ]

Czym właściwe jest dla nas dzisiaj rzeczywistość? I jaka ona jest? Wirtualne przedmieście to opowieść o byciu na granicy dwóch światów, wirtualnego i rzeczywistego. Przy czym granica między nimi jest bardzo płynna, a czasem nie do uchwycenia. To utwór o patrzeniu na siebie i otaczający świat przez różne soczewki i z różnych perspektyw.

Zdjęcia do klipu powstawały w przestrzeni Muzeum Etnograficznego w Warszawie podczas wystawy grupy panGenerator „Ikony”, która obrazuje i zmusza do zastanowienia się nad wpływem cyfrowej sfery życia na nas samych.

#luna #wirtualneprzedmieście #musicofluna

TEKST: LUNA

MUZYKA: LUNA & Hotel Torino (Dominic Buczkowski-Wojtaszek, Patryk Kumór)

MIX/MASTER: Dominic Buczkowski-Wojtaszek, Patryk Kumór

PRODUKCJA: Agencja TRZY

DIR: Helena Ganjalyan & Bartosz Szpak

DOP: Maciek Zdrojewski

Kierownik produkcji: Bartek Tyrawski

Kostiumy: Joanna Opińska

Make-up: Karina Wacławik

Kolor korekcja: Piotr Nowicki - Young Colorists United

Postprodukcja: Link Visuals

Kierownik postprodukcji: Ula Nazarko-Mrugacz

Montaż: Artur Romanik - Link Visuals

Online: Michał Kwiatkowski - Link Visuals

1AC - Adam Jedynak

Grip: Igor Słupecki, Wojciech Kitlitz

Światło: Romek Machała, Piotr Opoczyński - Heliograf

Kamera: ALL for movies, KOI

Teledysk został zrealizowany na wystawie „Ikony” (projekt „Rzeczy kultowe”) w Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie.

Specjalne podziękowania dla panGenerator za użyczenie nam instalacji "INFINITY" oraz "hash2ash", Muzeum Etnograficznego w Warszawie i Studia Bajka.
TEKST:

szum, błysk

nie widzę cię tam

jaskrawy kształt

dzwoni po mnie

w niebieskim świetle czy jesteś tam

jestem tam

brak snu,

i czułych strun

dzień się dłuży, krzywy uśmiech i duch

zbędnych słów

kolejny raz goni mnie

wciąga mnie

Ref.

dreszcze

znowu mam dreszcze

wirtualne przedmieście

ja, w środku sama ja

czuje strach

jeszcze

rozmywam się deszczem

za powolnym gestem

ja, taka sama ja

budzę się

czas rys

połamanych fal

te głośne ręce

krzyczą po mnie

niebieskim ogniem

rozświetlona zmartwiona twarz

Blada jak

noc, pył

oddechy dwa

zgaszone oczy woła ostry ten blask

pali tak

jak gdyby nic już nie było tam

свернуть