Το σώμα γίνεται ουρανός
οι ανάσες περιστέρια
κι εγώ που πάντα
πάντα μένω μοναχός
στα δυο σου χέρια ψάχνω το φως.
Τα λόγια γίνονται σκουριά
κι η λέξη που θυμάμαι
είναι που χτες με κράτησες σφιχτά
κι είπες "φοβάμαι"
είναι η καρδιά ζεστή σαν πυρκαγιά
κι εμείς γυρνάμε στην παγωνιά
Ποτέ
ποτέ δε σ’ είχα αληθινά
ποτέ δε γίναμε ένα.
Έλα να κλέψουμε το χρόνο που περνά
έλα να ζήσουμε ξανά
να σβήσουμε το ψέμα.
Αλλάζει ο κόσμος σκηνικό
και τ’ όνειρο ξυπνάει
Αχ! να προλάβω στ’ όνειρό σου
να χαθώ
κι όπου σε πάει να `μαι κι εγώ.
Το σώμα γίνεται καπνός
το δάκρυ κυπαρίσσι.
Παρ’ τη ζωή μου τώρα
τώρα που ειν’ εδώ
προτού μ’ αφήσει
δώσ’ μου το βλέμμα σου το καθαρό
έλα πριν σβήσει
δώσ’ μου το φως.
