Пра альбом і песні: [ Ссылка ]

Удзельнічалі:
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]

[ Ссылка ]

Амстэрдам-Мінск-Варшава-Жодзіна

LEIBONIK — SLIMAK

Харашо быць дзьмухаўцом у полі,
Свістанула ветрам - вось табе гастролі.
Быць маленькай хмаркай пэўна бы няблага…
Бывай Смаргонь, здароў Парыж, чакай Чыкага!

Навогул гістарычна я вельмі лакальны хрэн,
Эндэмік, што не схільны да жыхарства перамен,
Але цікава дужа што там ёсць за паваротам –
Усё-ткі адзін раз жывем на гэтым свеце, шо там?

А так хацелася б хамут адкінуць і аглоблі,
Ляцець у невядомасць смела бы ў палёце соплі,
Ці мо замест саплі сказаць бы трэба жураўля?
Але ў нейкім сэнсе ўсё на гэтым свеце трошачку сапля.

Мне б аднойчы раннім ранкам нейкім цудам
Прачнуцца недзе у Сахары качавым вярблюдам,
Ці кітом блакітным, што спявае безгалоса,
Махануць выходнымі з Грэнландыі да мора Росса.

Мару і планую як ўсю зямлю аб'еду,
Мякка лёгшы на канапу пасля сытнага абеду,
І пакуль мяне чакае цудаў свету асарці
Мне бы вылезці з-пад коўдры: адзеялка, отпуці

Растаманы хой, слізь пакідаю за спіной!
Харашо быць слімаком – усё сваё важу з сабой.
Ці лепш ператварыцца мне ў чалавека-смоўжа?
Без нічога голым поўзаць – харашэчна, боўжа!

Растаманы ёў, усім прыветы ад грыбоў!
Усё што маю успаміны і даволі шмат сяброў.
Заўтра жа гатовы ехаць хоць да чукчаў, хоць да чэхаў.
Бруханогія па конях! Рукі ў ногі і паехаў!

У прыхожай не магу знайсці красовак -
Я навогул целам не прыстасаваны да вандровак,
Мне дімсамы не заменяць ваўкавыскія пельмені,
Карацей, складанавата пераношу я змяненні.

Мне бы рук яшчэ дзьве штукі, самых простых, не базукі,
Мне яшчэ бы пару ног – а дзе тады на іх браць брукі?
Мне б у пашпарт сто старонак, каб хапіла дольш на візы,
Мне бы хвост як ў гадзіллы каб прасцей цягаць валізы.

Мне тут кажуць, што я трошачку пасунуўся кабінай,
Але я ўсур'ёз гатовы стаць вандроўнаю машынай –
Стаць пассатам бэ чатыры, на мяжы касіць банкноты,
Трыста літраў поўны бак – адсмакчыце, аўтаботы!

Раз красовак не знайшоўся, так і быць вазьму сандалі,
Фёдар Конюхаў, падсунься на вандроўным п'едыстале,
Але перш, чым навастрыць свае лыжы за мяжу,
Фатасінтэз запушчу і яшчэ троху паляжу.

Растаманы хой, слізь пакідаю за спіной!
Харашо быць слімаком – усё сваё важу з сабой.
Ці лепш ператварыцца мне ў чалавека-смоўжа?
Без нічога голым поўзаць – харашэчна, боўжа!

Растаманы ёў, усім прыветы ад грыбоў!
Усё што маю успаміны і даволі шмат сяброў.
Заўтра жа гатовы ехаць хоць да чукчаў, хоць да чэхаў.
Бруханогія па конях! Рукі ў ногі і паехаў!

свернуть