W nowym "Tygodniku Powszechnym" wywiad z księdzem Adamem Bonieckim!

Piotr Mucharski, redaktor naczelny: "Pół roku temu, po tylu latach nieprzerwanej obecności, przyszły tygodnie i miesiące bez edytorialu redaktora-seniora ks. Adama Bonieckiego na trzeciej stronie „Tygodnika Powszechnego”.

Wciąż objęty bezsensownym zakazem publicznych wypowiedzi, przypominał w tym miejscu, jak silnie wybrzmiewa głos, który jest uzależniony jedynie od doświadczenia prawdy. I milczący, gdy ta go przekracza. Ale w kwietniu przymus milczenia przyszedł skądinąd. Nasz komunikat był wtedy zwięzły i lakoniczny.

Tym bardziej dziękuję teraz Czytelnikom, że Wasza troska i zainteresowanie były przez ten czas tak czułe, wyrozumiałe i nieprzerwane. Staraliśmy się zapewnić Adamowi najlepszą opiekę i dyskretnie chronić przed próżną ciekawością. Wierzyliśmy od początku, że najlepszym sposobem na opowiedzenie tej historii będzie głos samego redaktora-seniora. Teraz zdecydowaliśmy wspólnie, że przyszła pora, byście też mogli go wysłuchać."

Fragment wywiadu:
Ks. Adam Boniecki: Jedna rzecz była w ostatnich miesiącach znamienna. Zastanawiam się, czy warto o niej pisać. Wydarzyła się tuż po tym, jak trafiłem do szpitala. Zresztą tamtego dnia... To był koniec marca, tak?

Anna Goc: Tak.
xABo: Tamtego dnia, gdy byliśmy w drodze do Rzeszowa na spotkanie z czytelnikami, a ja zamiast na nie trafiłem na SOR, też dokładnie nie pamiętam.

AG: Do busa, którym zwykle podróżujemy, wsiadłeś przy swoim krakowskim mieszkaniu, a my, kilka osób z redakcji, dosiedliśmy chwilę później. Zajmowałeś swoje stałe miejsce, przeglądałeś coś w telefonie.

xABo: Od rana czułem się gorzej, wszystko robiłem dłużej niż zwykle – to pamiętam. I co było dalej?

AG: Ktoś Cię o coś zapytał, a Ty odpowiedziałeś ciszej niż zwykle, głosem delikatnie zmienionym. Pojechaliśmy prosto do Szpitala Uniwersyteckiego. Wahałeś się, chciałeś jechać na zaplanowane spotkanie.

xABo: Chciałem jechać, naprawdę? Tego nie byłem świadom. Chyba trochę udawałem, że jest lepiej, niż było. Z pobytu w szpitalu nie pamiętam właściwie nic. Rozmowy z lekarzami, badania – to się wytarło z mojej pamięci. Wiem tylko, że odwiedziła mnie moja siostra. Jacek Ślusarczyk z „Tygodnika” był tam ze mną prawie stale, potem zresztą też. Ale kilka tygodni w szpitalu rehabilitacyjnym już lepiej pamiętam.

Tuż po udarze myślałem, że prawdopodobnie niebawem umrę. Nie czułem żadnej trwogi, grozy przemijania. Zatrzymanie mózgu. Koniec. I właśnie wtedy zdarzyła się dziwna rzecz. Nie mówiłem o niej dotąd nikomu. I wciąż zastanawiam się, czy warto...

Czytaj całość: [ Ссылка ]

свернуть