Τάσος Λειβαδίτης
1922 – 1988
Ασφαλής Κατεύθυνση

Στη μνήμη των αδελφών μου Ντίνου, Μίμη και Αλέκου

Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός : κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα - κι ας είναι ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο, όπου ο ατμός απ' τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω κάποιον απ' τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου.

Μια νύχτα θα κάνουμε μία μεγάλη σκέψη αλλά δεν πρέπει να την πούμε πουθενά, είναι η μόνη δικαιοσύνη. Ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει και η βροχή έχει και εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε. Θα αργοπορήσουμε μπροστά σε ένα φαρμακείο, μιας και είμαστε θνητοί και αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητα μας. Τέλος όπως θα ξημερώνει θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, αλλά κανείς δεν θα μας γνωρίζει. Είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο λοιπόν, ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας και ας προσπεράσουμε βιαστικά το τέλος μίας εποχής.


Tasos Livaditis
1922 – 1988
Dirección segura

A la memoria de mis hermanos: Dino, Mimi y Aleko

Y ya que mi economía iba de mal en peor, comencé a ser creativo: bajaba, por ejemplo, al sótano donde se encontraba un viejo reloj roto, lo ponía en la hora más crítica y esperaba – bendito sea el nombre del Señor, nunca me equivoqué. Luego, orgulloso, iba a la taberna, donde el vapor de las cacerolas me llenaba de pensamientos religiosos. Se amontonaban los pobres, borrachos, con sombreros pisoteados, palabras dichas mil veces como las estaciones, hasta que, finalmente, alegre, tomaba por detrás a alguno de mis muertos. Y así encontraba siempre mi casa.

Una noche crearé un gran pensamiento pero no debemos decirlo en ninguna parte; es la única justicia. Luego, saldremos a la calle. Lloverá. Y la lluvia tiene también ella su vida privada; en cambio, nosotros no. Nos detendremos delante de una farmacia, porque somos mortales, y porque el cielo sabe de nuestra inocencia. Al final, cuando amanezca, golpearemos la puerta de nuestra casa, pero nadie nos reconocerá. Es increíble como los grandes días que vivimos. Adiós, entonces, abramos nuestro paraguas y superemos rápidamente el final de una época.


Traducción: Miguel Ángel Chiovetta

свернуть