Οrder: [ Ссылка ]

Oι Λώλαμα υπήρξαν ενεργοί από το 1989 έως το 1997 και είχαν σαν βάση τους τη Θεσσαλονίκη. Έπαιζαν ένα ιδιότυπο είδους punk, αρκετά πιο σκοτεινό και δύστροπο σε σχέση με ότι άλλο κυκλοφορούσε όχι μόνο εκείνη την εποχή, αλλά και μετέπειτα. Οι στίχοι του τραγουδιστή Χρήστου Τζιώκου και ο παράξενος, γεμάτος αγωνία και προσμονή, τρόπος με τον οποίο αποδίδονται μέσα στα τραγούδια, τους έκαναν να ξεχωρίζουν. (Οι στίχοι του album κυκλοφόρησαν ―μεταξύ άλλων ποιημάτων― στην συλλογή «Ο δερμάτινος άνθρωπος», το 2009).

Εκτός από την κασέτα-demo «Στα καμαρίνια της υπομονής», το 7’’single «Ο βωμός της μοναξιάς» και μία συμμετοχή του τραγουδιού «Αίνιγμα» σε συλλογή του fanzine «Στις σκιές του Β23», δεν κατόρθωσαν να κυκλοφορήσουν ένα ολοκληρωμένο album στο διάστημα της ύπαρξής τους.

Το «Ασημένιο δένδρο» ηχογραφήθηκε το 1995 και ήταν έτοιμο να ανεμίσει στον αέρα τα φύλλα-λεπίδια του. Όμως οι καιροί «απαιτούσαν» διαφορετικές μουσικές προσεγγίσεις. Και τώρα το απαιτούν, απλά σήμερα μπορούμε να τους αψηφήσουμε. Για λίγο, έστω. Η μπάντα κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων βρισκόταν στην απόλυτη ακμή της. 14 τραγούδια τοποθετημένα σε ένα όχι και τόσο μακρινό δυστοπικό περιβάλλον, αποτελούν ένα εξαιρετικό δείγμα μιας post-punk περιόδου. Στη σκληρή και λιτή μουσική τους έρχονται τα λόγια για να γεμίσουν τα τραγούδια με εικόνες και συναισθήματα. Απαλλαγμένα από τις επαναλαμβανόμενες νόρμες του ιδιώματος, όπως αυτές εκφράστηκαν κυρίως στη δεκαετία του ’80 στη χώρα μας.

Κυκλοφορεί από την Labyrinth of Τhoughts σε 100 αριθμημένα αντίτυπα βινυλίου.
Μastering – audio restoration: Nίκος Στυλίδης @ Labyrinth of Thoughts
Αrtwork: Θανάσης Πέτρου

Τracklist: To ασημένιο δένδρο / Μετασχηματιστής / Το σύνδρομο του Πήτερ Παν / Πετάω / Ο δερμάτινος άνθρωπος / Ανάμεσα στο κόκκινο και το κίτρινο / Σφαίρες – στιγμές / Φεύγω / Τιμωρία / Ο επιβάτης του κόκκινου αυτοκίνητου / Κάποιος έρχεται / Στα καμαρίνια της υπομονής / Μια λεκάνη με νερό / Αποχαιρετισμός

Στίχοι:
Υπάρχει ένα δέντρο,
στη μέση ενός εργοστασίου,
περιτριγυρισμένο από γρέζια,
μικρά ρινίσματα σιδήρου, αλουμινίου,
πεταγμένα αφού τσαλακώθηκαν,
κουτιά αναψυκτικών, κοφτερά,
κονσέρβες τροφών για αιλουροειδή,
ανοιγμένες άτσαλα μ’ ένα σφυρί,
σαπισμένα λουριά σκύλων,
καλύμματα ανεμιστήρων,
κοφτερά μπουριά για τον καπνό.

Υπάρχει ένα δέντρο,
στη μέση ενός εργοστασίου,
πάνω του κρέμονται φύλλα από λαμαρίνα,
λαδωμένη, ακατέργαστη
κι ο κορμός του είναι από σκληρή σιδερόβεργα,
γεμάτος δαγκωματιές από δόντια εργατών.
Eίναι κι ένα άρωμα
που τα κρατάει όλα μαζί δεμένα
μ’ ένα συρματόσχοινο, σκουριασμένο,
έτοιμο να διαλυθεί.
Μιλάω για το άρωμα που αναβλύζει από σίδερο,
που όταν το κόβεις με φαγωμένο πριόνι
αργά κι επικίνδυνα μυρίζει.

Ένα ασημένιο δέντρο
που δε ρίχνει τα φύλλα του κάθε φθινόπωρο
αλλά κάθε μέρα,
λεπίδια που ανεμίζουν στον αέρα
και καταλήγουν σε γυμνά χέρια
και καταλήγουν σε γυμνά πρόσωπα,
στην καρδιά μου,
στην ψυχή μου,
στο χαμόγελό μου,
στο μυαλό μου.

свернуть