To, co przygnębia mnie najbardziej
Uczucie, jakbym mieszkała w mieście duchów.
Wrota stodoły trzaskają mi przed twarzą,
Niczym solanka,
Toczę się wokoło

Widzę, że pojawiasz się na stacji,
Lecz to tylko moja wyobraźnia.
Błagam więc na kolanach,
Odwróć się
I ocal mnie, kochanie, proszę.

Od tego miasta duchów,
Czuję, że się poddaję,
Odkąd odszedłeś, mieszkam
W starym mieście duchów.

Hej, dzieciaku, pamiętam cały ten śmiech,
Zwłaszcza, kiedy budziliśmy się następnego ranka.
Dlaczego musiałeś odejść,
Każąc mi błądzić każdego dnia?

Od tego miasta duchów,
Czuję, że się poddaję,
Odkąd odszedłeś, mieszkam
W starym mieście duchów.

Narodziliśmy się by jechać
Bok przy boku.
Zawsze zdajemy się na gwiazdy
I one nadal mogą być nasze.

(Jeśli mnie od tego uwolnisz)

Od tego miasta duchów,
Czuję, że się poddaję,
Odkąd odszedłeś, mieszkam
W starym mieście duchów.
Czuję, że się poddaję,
Odkąd odszedłeś, mieszkam
W starym mieście duchów.

Czuję, że się poddaję,
Odkąd odszedłeś, mieszkam
W mieście duchów.

Mieszkam w starym mieście duchów.

свернуть