شعر:
چو در مدینه رسید در آن زمان بتول
فغان بکرد ز داد و ز غضه رنج و ملول
گرفت مرقد آن نور دیده را در بر
خطاب بکرد و بگفت السلام ای مادر
فدای خاک مزارت شوم غبارت چیست ؟
به رنگ لجزه سیما بی قرارت چیست؟
اگر برای من از برای گلثوم است
برای اصغر آن شیر ده معصوم است
اگر برای حسین و برای اطفال است
غمین مباش که آن تشنه لب به دنبال است
به روضه پدرت مانده است با احوال
به گاه واره دوشش سکینه رفته به خاک
برای قاسم اگر خاطر تو ناشاد است
به خون ببسته حنا نیز تازه داماد است
درآن میان عروسی چی بزم و حالی بود
چی جمعی که جای شریف تو نیز خالی بود
عروسی او چه عروسی جنگ میدان بود
تمام زینت او پیکر شهیدان بود
به دست پای همه کودکان صغیر وکبیر
به جای زیور خلخال کنده و زنجیر
مخدرات سرا پرده های پیغمبر
به جای حقه گل دست ها زنند بر سر
به غیر از زخم دگر جنس خوردنی کم بود
سرم فدا که عروسی نبود ماتم بود
بیا ز مقبره بیرون چو عقد گوهر باش
به کودکان حسینت یتیم پرور باش
سکینه را تو در اغوش مهر انور گیر
غبار رنگ یتیمی ز چهره اش بر گیر
میر فخرالدین آغا | داستان جوان با جبودک در بصره | معجزه مولودي حضرت محمد ص
[ Ссылка ]
