İhsan Yüce - Ekmek, Şarap, Sen ve Ben Şiiri

Söz: İhsan Yüce
Müzik: Mazlum Çimen
Okuyan: Mümtaz Sevinç

Ekmek, Şarap, Sen ve Ben
bir de sabahın dördü
dışarda kar
odamız ılık
gözlerin ılık ılık damlarken boş kadehe
anlattın bana ağzı sarımsak kokan bir çocukla yattığını
aşkı tattığını, karım dediğini ve aldattığını

Kıskandım Gogen'i, Tahitilim
terlemiş vücudunu silerken
cüzzam mikrobunu ve yaktığı kulübesini
Saçların bağlamıştı ellerimi, muz kokulum
Güneşi doğurmuştu ölü cisim
Martı çığlıklarıyla bir sahil kayalığında
nefesin vücudumu yakıyordu yer yer
sam yelim sahrayı kebirim

Kahrettim her şeye o gün
Babanın şarap çanağına,
doğan güneşe,
Gogen'e,
kadere
sana ve bana
ve bir de gittiğin arabanın tekerine!

Evet... Ne diyordum arkadaş?
Diyordum ki; ben bu zıkkımı içmek için içerim
ama içerken düşünmem neden içiyorum diye
daha sonra yaparım hayat felsefesini

Sırayla olurum Fatih, Selim, Kanuni
Bazen kadın hamamında tellak...
Bazen Kristof Kolomb
Napolyon'ken düşünürüm Elbe'de geçen günleri
Timur'ken Beyazıt'ı yenişimi...
Bir kere Aristo'nun hocası olmuştum
Ona verdiğim dersle gurur duymuştum!

Bazen Jan Dark'ı kurtarmak için çalışan bir kahraman,
bazen odununu ateşleyen bir cellat olurum
Eğer daha da içersem
Shakespeare halt etmiş derim karşımda
Salyalı dudaklarımdan yayık sesimi dinlerim de
"İşte Mozart'ın aradığı melodi!" diye gülerim
Enayiymiş be Platon...
Bir içsin de görsün Ne felsefesi varmış bu alemin!
Anlasın geçmişi kınalı dünyanın kaç bucak olduğunu

Islak kaldırımlarda yürürken acırım
önde yalpa vuran sarhoşun zavallı haline
Ukalalık işte derim neme lazım senin
kendine bak! sen de bir serserisin, bir sarhoş...
ve yavaş yavaş kaybolur acı kahkahalarım
izbe sokaklarda
yavaş yavaş kaybolur benliğim...
@DahiFilozof
@DahiFilozofArts

свернуть