Subscribe στην ΕΡΤ: [ Ссылка ]
«Η Νάσια από τη Μολδαβία.‘’Συνήθως δεν είμαι ένα κορίτσι για να κλαίω συνέχεια’’»
Με σπασμένα Ελληνικά, με λάθη γραμματικής που αποκαλύπτουν τη δύναμη της γλώσσας να φανερώνει αλήθειες που συγκλονίζουν, η Νάσια μιλάει…..τραγουδάει…κλαίει…Η Νάσια θυμάται και αναπολεί.
Άφησε πίσω στη Μολδαβία έναν άνδρα αγριεμένο από τη φτώχια που έπινε και χτυπούσε τα τρία παιδιά τους και τα υποχρέωνε να λένε τα όνειρα τους. Κι εκείνα τρέμανε από το φόβο τους. Τα βαρούσε γιατί δεν θυμόντουσαν τα όνειρα τους. Πώς να ονειρευτείς μέσα στην πείνα και την ανέχεια; ΄΄Κάντε πως κοιμάστε…..να νομίζει πως κοιμάστε μην και σας βαρέσει’’ παρακαλούσε η Νάσια. Κι εκείνος κάθε που την έβλεπε ‘’γιατί τρέμεις’’ απορούσε ‘’αφού ακόμα δεν άρχισα να σε βαράω’’. Η Νάσια φεύγει για να σωθεί. ‘Δεκέμβριος 2002 έπεφτε ένα χιόνι, ένα χιόνι και να μην ξέρω που πάω…στο λεωφορείο ήμουν σαν ένα μωρό μετά το μπάνιο….κοιμόμουν….κοιμόμουν, ώρες… μέρες. Ρουμάνια, Ουγγαρία Βουλγαρία Ελλάδα’’
Η φτώχεια και η βία όταν δεν σε αγριεύουν, σε μεταμορφώνουν σε άγγελο καλοσύνης. Η Νάσια έχει φτερούγες. Οικιακή βοηθός στη χώρα μας φροντίζει μια ηλικιωμένη .’’Τώρα έχω μια μαμά που την φροντίζω σαν μαμά μου’’. Όταν τραγουδάει τα τραγούδια της πατρίδας της, η νοσταλγία σε παίρνει από το λαιμό. Η πατρίδα σου, γίνεται κι αυτή μια χαμένη πατρίδα και την αγαπάς μέσα από το χαμό της. Κι όταν αφηγείται το θάνατο της κόρης της πενθείς κι εσύ μαζί της, κι είναι σαν να μεγαλύνεσαι κι εσύ μέσα από το πένθος της ‘’Θέλω να τη σκέφτομαι όπως ήταν χαμογελαστή και όμορφη, όμορφη…. ο θεός την πήρε για να μην υποφέρει άλλο’’
Official Site: [ Ссылка ]
Facebook: [ Ссылка ]
Twitter: [ Ссылка ]
Instagram: [ Ссылка ]
#ΕΡΤ
