Ona nic o nim nie wiedziała.
Z tęsknoty do niej ściskał żal go.
Księżniczka imię Inez miała,
A on Don Pedro był Hidalgo.
– Ach, wezmę ja wierzchowca mego
W piękności co rywala nie ma;
Kopyt koloru czerwonego
Gromami strzelę w ruń czterema!
Okna księżniczki się rozewrą,
Ona aż straci głos z zachwytu,
A potem krzyknie: „Ach, Don Pedro,
Twój koń czerwone ma kopyta!”.

Ja na to nie przestając gnać:
„Tak, ale ja chcę z tobą spać!”.

I pomalował Pedro kopyta konia swego
I ruń rozerwał świeżą pod wieżą damy swej,
Ale nie drgnęły szybki koloru błękitnego,
Nie krzyknął nikt: „Mym mężem być Don Pedro zaszczyt miej!”.

– Na nic kopyta nikną w trawie!
Koń łeb powinien mieć czerwony!
Gdy zachwyt Inez nad nim zdławi,
Wkrótce zostanie moją żoną.
Ach, myśli ta – śmiałości daj mi,
By czyny dorównały chęciom! –
Tak się Don Pedro modlił w stajni
Ujmując w czerwień łeb zwierzęcia.
– Okna księżniczki się rozewrą
Na oścież wizjom siedmiu nieb
I krzyknie Inez: „Ach, Don Pedro!
Twój rumak ma czerwony łeb!”.

Ja na to nie przestając gnać:
„Tak, ale ja chcę z tobą spać!”.

Cuglami łeb czerwony Don Pedro konia swego
Na ruń skierował świeżą pod wieżę damy swej,
Ale nie drgnęły szybki koloru błękitnego,
Nie krzyknął nikt: „Mym mężem być Don Pedro zaszczyt miej!”.

– To ciągle mało! Ciągle mało! –
Don Pedro łeb czerwony gładzi,
Gdy jego Hidalgowe ciało
Żądz dzikich więcej wciąż gromadzi.
– Koń musi cały być czerwony! –
Myśl nagła na Hidalga spada –
Gdy tym jej do mnie nie przekonam,
Ach, biada mi! Ach, biada, biada!
Niech okna Inez się rozewrą
I niech w zachwycie złoży dłonie;
Niech krzyknie do mnie: „Ach Don Pedro!
Wszak ty masz czerwonego konia!”.

Ja na to nie przestając gnać:
„Tak, ale ja chcę z tobą spać!”.

I gnał czerwony rumak, aż ziemia pod nim drżała!
I oto patrzcie: W oknie księżniczka składa dłonie!
– Ja kocham cię, Don Pedro, i pragnę twego ciała!
– Tak, ale ja mam Czerwonego Konia!
Tak, ale ja mam Czerwonego Konia!
Tak, ale ja Czerwonego Konia mam!

Jacek Kaczmarski
1976

свернуть