ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΜAΝΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙ , ΣΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ, ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ
( ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΕΚΕΙ ΥΠΗΡΧΕ Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ), ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ. Ο ΓΑΜΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΠΕΘΑΜΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΧΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.


Χρόνια και χρόνια μες στην άμμο
εκεί που ανθίζει η φοινικιά
δυο φίλοι πήγαιναν σε γάμο
δώρα κρατώντας και προικιά
ο ένας ήταν Ιρλανδός
ο άλλος ήταν Ιουδαίος

Δίψα τους έκαιγε τα χείλη
μα πριν φωνάξουν τη βροχή
είδαν στην έρημο μια πύλη
που `γραφε τέλος και αρχή
μπροστά πηγαίνει ο Ιρλανδός
πίσω πηγαίνει ο Ιουδαίος

Πέρασαν τα μεγάλα τείχη
και κάπου εκεί στην αγορά
κάποιον ρωτήσανε στην τύχη
πού είναι ο γάμος κι η χαρά
τον ρώτησε ο Ιρλανδός
τον ρώτησε κι ο Ιουδαίος

Κι αυτός απλώνοντας τα χέρια
τους έδειξε στο χώμα εμπρός
δυο πεθαμένα περιστέρια
που ήταν η νύφη κι ο γαμπρός

Δάκρυσε τότε ο Ιρλανδός
δάκρυσε και ο Ιουδαίος

свернуть