Bir deniz içinde sudan korundum,
Yıllardır ordayım, ıslanmıyorum.
Delilik yurduna konup, barındım,
İnadım inattır; uslanmıyorum!

Derin çıkar deyip sığa güvenme,
Devir kahpe devir; çağa güvenme.
Onlar da çökecek dağa güvenme,
Bak bana sırt verip yaslanmıyorum.

Neticede etten kemikten adem,
Bekleye bekleye tükendi sürem.
Kurudu hasretim, kurudu çilem,
Artık gözyaşıyla beslenmiyorum.

Gözlerinden başka ışık görmedim.
Senden başkasına sual sormadım.
Senden başkasına gönül vermedim;
Artık sana bile hislenmiyorum.

Vuslat yazılmışsa mahşer gününe,
Saklanırım yine gelmem yanına,
Sen yoksun diyerek gözüm önüne,
Bulutlar indirip sislenmiyorum.

Bozamayacağın yeminsem artık,
Hiç binmeyeceğin geminsem artık,
Bundan adım gibi eminsem artık,
Özlenmeyeceğim, özlenmiyorum.

Belalar birleşti, gönlüm tek oldu,
Sabrımdan korktular hepsi yok oldu.
Aşkını kalbime gömdüm, çok oldu;
İsmini duyunca hislenmiyorum.

Susma; varsa söyle bir ahın bende,
Sevabın senindir; günahın bende.
Gel helalleşelim, silahın bende;
Bilirsin kurşundan gizlenmiyorum.

Dört duvar içinde sabrımdı katık,
Canım burnumdadır, kaşlarım çatık.
Postallarım kirli, pardesüm batık,
Aynalara bakıp süslenmiyorum.

Artık geceleri yatabilirim,
Rahat rahat küfür edebilirim,
Evimden bakkala gidebilirim,
Köşe başlarında taşlanmıyorum.

Yangınlar çıkardım, alevler saçtım,
Bir kutlu kavgaya kalbimi açtım.
Bir gece sessizce kendimden kaçtım,
Bilirsin vedadan hoşlanmıyorum.

Emanet olan şey cansa bedende,
Terkedecek seni "gitme" desen de.
Şiirler susunca anladım ben de,
Duymuyorsun beni, seslenmiyorum!

Rahmet Safa

2013

свернуть