Հովերը իջել են,
զովերը իջել են
իմ տանիքին հանգրվան
իմ յարը եկել է
ափերում բերել է
իմ վերքին դեղ բալասան
 
Հագինը սպիտակ է
նայվածքը շիտակ է
լեզուս քարի տակ է
երբ կտեսնեմ
գալիս է նա թեթև
քամու հետ թև առ թև
կանգ առնում իմ արջև
ես ի՞նչ ասեմ
 
Որ սարից որ ձորից
որ անհատակ ծովից
որ անապատից այն կողմ
քեզ տարան խաբեցին
ինձնից հեռացրեցին
սև քամիներն անողորմ
 
Ես քո կողքին էի
մովն ու արփին էի
հացն ու գինի էի
նա ինձ ասաց
սակայն իմ խորոտիկ
ցավի թե կարոտի
ձայնս մոտեն մոտիկ
քեզ չհասավ
 
Հովերը իջել են
զովերը իջել են
իմ տանիքին հանգրվան
իմ յարը եկել էր
երազում բերել էր
իմ վերքին դեղ բալասան․..

свернуть