Ten materiał jest objęty prawem autorskim i podlega ochronie na mocy „Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych” z dnia 4 lutego 1994 r. (tekst ujednolicony: Dz.U. 2006 nr 90 poz. 631).

Kopiowanie, przetwarzanie, rozpowszechnianie tego materiału w całości lub w części bez zgody autora jest zabronione.

Jeśli spodobał Ci się ten materiał i włożony przeze mnie w jego realizację wysiłek i trud, wciśnij suba i lajka, dzięki czemu pomożesz mi rozwijać mój kanał !!!

Z cyklu: "Zwiedzaj z LeChem" - Kamień Świętego Wojciecha w Budziejewku.

W małej wsi Budziejewko położonej w powiecie wągrowieckim, w gminie Mieścisko, około 2 kilometry od Mieściska i około 14 km na południowy wschód od Wągrowca, znajduje się olbrzymi głaz narzutowy pochodzenia polodowcowego z czerwonego granitu. Kamień ten ma imponujące rozmiary. W obwodzie ma 20,5 m, długi jest na 7,5 m, szeroki na 4,7 m, a wysoki na 4 metry, z tym, że ponad ziemię wystaje na 1,3 m, a pod powierzchnią gruntu jest jeszcze 2,7 m. Jest to pod względem wielkości drugi tego typu głaz w Wielkopolsce (większy jest tylko kamień Św. Jadwigi w Gołuchowie). Ponadto głaz w Budziejewku jest najstarszym w Wielkopolsce zabytkiem przyrody nieożywionej, który jest prawnie chroniony. Zawsze wzbudzał on podziw i otaczano go szacunkiem. Nikt nie śmiał podnieść nań ręki. I z woli ludu, dla upamiętnienia daty uwłaszczenia chłopów w Budziejewku, w 1840 r. został on wpisany do księgi wieczystej w Sądzie Powiatowym w Wągrowcu, jako obiekt chroniony na wieczne czasy. Zapis ten chroni głaz przed wykorzystaniem na cele budowlane.

Leży on w odległości około 200 m na południowy wschód od kościoła w Budziejewku. Wiedzie do niego urocza alejka obsadzona żywopłotem. W jego bezpośrednim otoczeniu rosną posadzone w 2000 roku, cztery dęby: "Karol" (ku czci Jana Pawła II), "Michał" (św. Michał - patron Mieściska), "Jakub" (ks. Jakub Wujek, tłumacz Pisma Świętego) i "Stefan" (ks. kard. Stefan Wyszyński) oraz leżą kamienie, na których wyryte są te imiona.

Sam teren wokół głazu jest zagospodarowany i zadbany. Znajdują się tam ławki oraz zadaszona wiata. Wyznaczone jest miejsce na ognisko, a pod wiatą można znaleźć kije do smażenia na nim kiełbasy. Są tam również kosze na śmieci , a sam teren w godzinach wieczorowo-nocnych jest oświetlony. Jest to wspaniałe miejsce na rodzinny piknik.

Z kamieniem tym związane są dwie legendy. Pierwsza z nich wyjaśnia skąd wzięła się nazwa kamienia. Otóż kiedy św. Wojciech przybył do księcia Bolesława Chrobrego zaczął głosić w jego krainie Słowo Boże. Minęło wprawdzie trzydzieści lat od chrztu który przyjął Mieszko I – ojciec księcia, ale wciąż jeszcze wielu było niedowiarków, wielu wyznawało starą wiarę ojców. Wędrował tedy Wojciech po kraju nawracając i chrzcząc Polan. Dotarł też w okolice dzisiejszego Wągrowca, gdzie ludzie chętnie słuchali płomiennych kazań. Ponieważ św. Wojciech był człowiekiem mizernej postury, zawsze szukał jakiegoś naturalnego wzniesienia, skąd lepiej było go widać i słychać. Tak też było i tym razem. Wspiął się na leżący tu od wieków ogromny głaz, znajdujący się na jednym ze wzgórz nieopodal Mieściska i z niego przemawiał i głosił kazania.

Gdy nadszedł czas rozstania, Wojciech udał się do kraju pogańskich Prusów, aby i ich nawrócić na chrześcijańską wiarę. Kiedy po pożegnaniu ludzie wrócili do kamienia, spostrzegli, że na jego powierzchni pozostały odciśnięte ślady stóp.

Wkrótce dotarła do nich smutna wieść, o męczeńskiej śmierci świętego męża i wykupie jego ciała za wdowi grosz. Postanowiono wtedy przetransportować ogromny głaz do Gniezna, gdzie złożono jego szczątki. Zbudowano ogromne sanie i z nastaniem zimy, kiedy tęgi mróz skuł ziemię lodem zaprzęgnięto do nich pięćdziesiąt par wołów i z ogromnym trudem ruszono głaz z miejsca. Nie ujechano daleko, gdy już po kilkuset metrach sanie pod wpływem ogromnego ciężaru zapadły się w grząski grunt i wtedy już żadna siła nie była w stanie ruszyć kamienia.

Druga legenda mówi o cudownym źródełku: Z nastaniem wiosny spod głazu wytrysnęło źródełko krystalicznej wody, która miała cudowną moc. Ktokolwiek przemył nią chore miejsce i wezwał pomocy św. Wojciecha natychmiast odzyskiwał zdrowie. W szczególny zaś sposób leczono tutaj choroby oczu. Działo się to tak długo, dopóki pewien kpiarz i niedowiarek nie przemył oczu swojego niewidomego konia (w innej wersji osła). Od tego czasu źródełko straciło swoją moc i już nigdy więcej nie wydarzył się tutaj żaden cud.

Z głazem wiąże się też jedna przepowiednia. Podobno w niedostrzegalny sposób głaz zapada się co roku coraz bardziej w ziemię. Legenda głosi, że kiedy skryje się cały i pamięć o nim zaginie, nastąpi koniec świata.

свернуть