selam herkese, değersiz hissettiğim bir dönemden beni değerli çıkaran sayılı kişilere, önce anneme ve sonra kendime teşekkür ederim. 16 yaşında bi genç kız olarak hissettiğim değersizlik ortaokul yıllarımdan beri peşimde ya da en azından peşimdeydi, birini sevdiğinde sevilmemek, yaşıtlarına benzememek ve farklı olmak çocukluğum ve ergenliğimin bir süresine kadar beni çokça yordu. Her değersiz hissettiğimde kendime daha da kötü davranır, yaşadığım hayatı kendime zehir ederdim, sevilmek için herkes olurdum, herkesten bir parça, ufak bi davranış, belki bir düşünce, sadece herkesten biri olmaya çalışırdım değer görmek için. Sonra fark ettim ki ben herkesken kendim değilim ve her kendimden uzaklaştığımda bir adım daha, kendimi ulaşılmaz bir yola sürüklüyordum. Neyse ki herkesten biri olma çabamdan vazgeçtim, ben benken güzeldim ve bunu hiçbir şey değiştiremeyecekti, kendi değerimi kendim biçtim ve ben kazandım, kendi hayatımı ve çocukken özgürce dans eden özgeyi geri kazandım, artık değerimi kimsenin söndürmesine izin vermiyorum, hayatıma sahip olduğum süre içinde ben iyi ki benim ve iyi ki ben olarak varım🥹

siz de size verilmeyen değeri sizin suçunuz olarak görmeyin, emin olun kader sizin için en güzellerini yazdı.

свернуть