Zbigniew Preisner -- Requiem Dla Mojego Przyjaciela .
Krzysztof Kieślowski ( 1941 - 1996 )

Krzysztof Kieślowski był jednym z najwybitniejszych polskich reżyserów filmowych.
Jego twórczość, porównywana z dziełami Bergmana, Bressona czy Antonioniego, na trwałe wpisała się w dzieje kultury europejskiej.
Kieślowski początkowo realizował głównie filmy dokumentalne. Jego pierwsze filmy: "Zdjęcie" i "Z miasta Łodzi" powstały pod artystyczną opieką Kazimierza Karabasza, autora sławnych "Muzykantów".

Kieślowski przez kilkanaście lat był związany z Wytwórnią Filmów Dokumentalnych w Warszawie (1969-1983). Tutaj powstały jego dokumenty, które zdobyły wiele nagród na festiwalach filmów dokumentalnych i krótkometrażowych: „Pierwsza miłość", „Z punktu widzenia nocnego portiera" czy „Życiorys". W połowie lat 70. Kieślowski stopniowo porzuca dokument na rzecz fabuły. Od 1974 roku reżyser był członkiem Zespołu Filmowego „Tor", prowadzonego najpierw przez Stanisława Różewicza a potem Krzysztofa Zanussiego. Film „Personel" z 1975 roku otrzymał Grand Prix na MFF w Mannheim i Nagrodę Główną w kategorii filmu telewizyjnego na FPFF w Gdańsku. Jego twórczość z tego okresu, pod znakiem takich filmów jak „Spokój", „Blizna", „Amator" (Złoty Medal na Festiwalu w Moskwie w 1979 roku) czy też „Przypadek" wpisuje się w nurt „kina moralnego niepokoju".

Kieślowski współpracował z adwokatem Krzysztofem Piesiewiczem - na przykład w filmie „Bez końca" (1985), przedstawiającym kontrowersyjny obraz stanu wojennego. Późniejsze ich wspólne filmy podejmują już bardziej uniwersalną tematykę. Reżyser zaczął do nich wprowadzać wieloznaczność, tajemniczość i metafizykę. Telewizyjny serial „Dekalog", odwołujący się do 10 przykazań, już z założenia unikał z założenia wątków politycznych. „Uważaliśmy -- mówił Kieślowski -- że są na świecie, także u nas, problemy ważniejsze od polityki: to wszystko, czym naprawdę żyjemy". V i VI odcinek „Dekalogu", zaistniały wcześniej jako filmy kinowe. „Krótki film o zabijaniu" i „Krótki film o miłości (1988) przyniosły Kieślowskiemu międzynarodowe uznanie.

„Podwójne życie Weroniki" (1992) było pierwszym filmem, który Kieślowski zrealizował w koprodukcji polsko-francuskiej, i który został bardzo dobrze przyjęty przez krytykę na Zachodzie. Od tej pory reżyser realizował swoje filmy u jednego z najbardziej cenionych producentów francuskich -- Marina Karmitza.

Sukces trylogii „Trzy kolory" (1993-1994) sprawił, że Kieślowskiego zaczęto postrzegać jako jednego z najwybitniejszych twórców kina europejskiego. Do powstania tych filmów inspiracją dla reżysera były trzy ideały Wielkiej Rewolucji Francuskiej: „Wolność, równość, braterstwo". „Pokazaliśmy -- wspominał Karmitz -- że możliwe jest zrealizowanie idei kina europejskiego, nie wypierając z pamięci własnej, czy zbiorowej, dążąc jednoznacznie do czegoś, co jest uniwersalne". Film „Trzy kolory: Niebieski" uhonorowany został Złotym Lwem w Wenecji, „Biały" -- Srebrnym Niedźwiedziem na MFF w Berlinie, a „Czerwony" nominowano do Oscara za scenariusz i reżyserię, a także za zdjęcia Piotra Sobocińskiego.
Był wielokrotnym laureatem festiwali filmowych, za swoją twórczość otrzymał dziesiątki nagród i wyróżnień. W 1990 roku został honorowym członkiem Brytyjskiego Instytutu Filmowego za „wybitny wkład do kultury ruchomego obrazu", a w 1995 roku został członkiem Akademii Filmowej w USA.

Zmarł po operacji na serce w Warszawie, 13 marca 1996 roku.

Na podstawie stron internetowych książki: Palka Marek, Krzysztof Kieślowski: wybór bibliografii, Katowice 2001, opracowała Monika Turek.

свернуть