Spring - AShamaluevMusic
Potessero le mie mani sfogliare la Luna.
Pronunzio il tuo nome
nelle notti scure,
quando sorgono gli astri
per bere dalla luna
e dormono le frasche
delle macchie occulte.
E mi sento vuoto
di musica e passione.
Orologio pazzo che suona
antiche ore morte.
Pronunzio il tuo nome
in questa notte scura,
e il tuo nome risuona
più lontano che mai.
Più lontano di tutte le stelle
e più dolente della dolce pioggia.
T'amerò come allora
qualche volta? Che colpa
ha mai questo mio cuore?
Se la nebbia svanisce,
quale nuova passione mi attende?
Sarà tranquilla e pura?
Potessero le mie mani
sfogliare la luna!
Federico García Lorca
Granada, 10 novembre 1919
Si mis manos pudieran deshojar
Yo pronuncio tu nombre
en las noches oscuras,
cuando vienen los astros
a beber en la luna
y duermen los ramajes
de las frondas ocultas.
Y yo me siento hueco
de pasión y de música.
Loco reloj que canta
muertas horas antiguas.
Yo pronuncio tu nombre,
en esta noche oscura,
y tu nombre me suena
más lejano que nunca.
Más lejano que todas las estrellas
y más doliente que la mansa lluvia.
¿Te querré como entonces
alguna vez? ¿Qué culpa
tiene mi corazón?
Si la niebla se esfuma,
¿qué otra pasión me espera?
¿Será tranquila y pura?
¡¡Si mis dedos pudieran
deshojar a la luna!
Federico García Lorca
May my hands flip through the moon.
I pronounce your name
on dark nights,
When the stars rise
to drink from the moon
and the branches sleep
of occult stains.
And I feel empty
of music and passion.
Crazy clock ringing
ancient dead hours.
I pronounce your name
On this dark night,
and your name resonates
farther than ever.
Farther than all stars
and more painful than the sweet rain.
I will love you as I did then
sometimes? What a fault
Does he ever have this heart of mine?
If the fog fades,
What new passion awaits me?
Will it be quiet and pure?
Could my hands
browse the moon!
Federico García Lorca
Que mes mains se retournent à travers la lune.
Je prononce ton nom
les nuits sombres,
Quand les étoiles se lèvent
Boire de la lune
et les branches dorment
de taches occultes.
Et je me sens vide
de musique et de passion.
Sonnerie d’horloge folle
anciennes heures mortes.
Je prononce ton nom
En cette nuit noire,
et votre nom résonne
plus loin que jamais.
Plus loin que toutes les étoiles
et plus douloureux que la douce pluie.
Je t’aimerai comme je l’ai fait alors
parfois? Quel défaut
A-t-il jamais ce cœur qui est le mien ?
Si le brouillard s’estompe,
Quelle nouvelle passion m’attend ?
Sera-t-il calme et pur ?
Mes mains pourraient-elles
Parcourez la lune!
Federico García Lorca
Que minhas mãos folheiem a lua.
Eu pronuncio seu nome
nas noites escuras,
Quando as estrelas nascem
para beber da lua
e os galhos dormem
de manchas ocultas.
E eu me sinto vazio
de música e paixão.
Relógio louco tocando
antigas horas mortas.
Eu pronuncio seu nome
Nesta noite escura,
e seu nome ressoa
mais longe do que nunca.
Mais longe do que todas as estrelas
e mais doloroso do que a chuva doce.
Eu vou te amar como eu amei então
às vezes? Que falha
Ele já teve esse meu coração?
Se o nevoeiro desaparecer,
Que nova paixão me espera?
Será quieto e puro?
Poderiam minhas mãos
navegue pela lua!
Federico García Lorca
Mögen meine Hände durch den Mond fliegen.
Ich spreche deinen Namen aus
in dunklen Nächten,
Wenn die Sterne aufgehen
vom Mond trinken
und die Zweige schlafen
von okkulten Flecken.
Und ich fühle mich leer
von Musik und Leidenschaft.
Verrücktes Uhrenklingeln
uralte tote Stunden.
Ich spreche deinen Namen aus
In dieser dunklen Nacht,
und dein Name schwingt mit
weiter als je zuvor.
Weiter als alle Sterne
Und schmerzhafter als der süße Regen.
Ich werde dich so lieben, wie ich es damals getan habe
manchmal? Was für ein Fehler
Hat er jemals dieses Herz von mir?
Wenn sich der Nebel verzieht,
Welche neue Leidenschaft erwartet mich?
Wird es ruhig und rein sein?
Könnten meine Hände
Stöbern Sie im Mond!
Federico García Lorca
Είθε τα χέρια μου να ξεφυλλίσουν το φεγγάρι.
Προφέρω το όνομά σου
τις σκοτεινές νύχτες,
Όταν τα αστέρια ανατέλλουν
να πιω από το φεγγάρι
και τα κλαδιά κοιμούνται
απόκρυφων λεκέδων.
Και νιώθω άδειος
της μουσικής και του πάθους.
Τρελό ρολόι που χτυπάει
αρχαίες νεκρές ώρες.
Προφέρω το όνομά σου
Σ' αυτή τη σκοτεινή νύχτα,
και το όνομά σου αντηχεί
πιο μακριά από ποτέ.
Πιο μακριά από όλα τα αστέρια
και πιο οδυνηρό από τη γλυκιά βροχή.
Θα σε αγαπώ όπως και τότε
ενίοτε? Τι σφάλμα
Έχει ποτέ αυτή την καρδιά μου;
Εάν η ομίχλη εξασθενίσει,
Τι νέο πάθος με περιμένει;
Θα είναι ήσυχο και αγνό;
Θα μπορούσαν τα χέρια μου
περιηγηθείτε στο φεγγάρι!
Federico García Lorca
