Lied uit het programma Raaklijn. Oorspronkelijk geschreven voor een zorgcongres van VGZ. Opgenomen in de Aalmarktzaal te Leiden, 7 december 2017.

Tekst: Jan Beuving
Muziek: Erik Vlasblom
Piano: Tom Dicke
Techniek: Rob Touwslager
Opname: Qmedia.nu

Jan van Vleuten

Jan van Vleuten had zijn leven lang een baan als douanier
en hij vulde er dus meer dan veertig jaar zijn dagen mee
of een regel wel of niet was overtreden.
Naast het röntgenapparaat, en met een wetboek in de hand
controleerde hij precies of door bezoekers van ons land
niet per ongeluk een grens werd overschreden.

Toen hij 65 jaar was, ging Van Vleuten met pensioen
maar gelukkig vond hij naar zijn AOW genoeg te doen
om zijn liefde voor de regels bot te vieren.
Er was geen vergunnings- of bestemmingsplan dat hij niet las
en hij protesteerde als een procedure laakbaar was
want hij bleef een bureaucraat in hart en nieren.

Maar die nieren gaven, toen hij in de tachtig was, de geest
en nadat hij in haast alle ziekenhuizen was geweest
was het klip en klaar: hij zou niet lang meer leven.
Hij was uitbehandeld; enkel pijnbestrijding werd verstrekt
en de arts besprak de zaken in het palliatief traject
die de oude douanier zelf aan mocht geven .

Met zijn kinderen nam Jan van Vleuten alle opties door:
in het ziekenhuis? Een hospice? Maar zijn kroost riep snel in koor:
‘Pa, we willen je het liefste thuis verzorgen!
Deze laatste dagen worden dierbaar en nog veel meer waard
met het uitzicht op je eigen tuin, je eigen huis en haard.
In je eigen bed ben jij het best geborgen.’

Dat was makkelijk gezegd maar niet zo 1-2-3 gedaan
want de mensen van de zorg die aan zijn sterfbed zouden staan
moesten wel op Arbohoogte kunnen werken.
Met de grootste spoed werd dus een procedure ingezet
voor de aanvraag van het Arbo-goedgekeurde uitleenbed
dat de rugpijn voor verplegers zou beperken.

Maar de hoogte van het bed was niet het enige probleem
want meneer van Vleuten moest met een speciaal infuussysteem
ook in huis morfine, om de pijn te dragen.
En er kon natuurlijk altijd iets gebeuren onverwacht
dus er moest ook wijkverpleging op standby staan, dag en nacht,
en die moest hij met zijn huisarts aan gaan vragen.

Maar zijn huisarts had toevallig nét vakantie in die week.
Diens vervanger had dossierkennis die onvoldoende bleek
dus dat deed de aanvraag nog een keer vertragen.
En de aanvraag moest ook bij het CIZ geregistreerd
zodat ook de financiële kant goed werd geïndiceerd
maar dat kostte uiteraard weer een paar dagen.

Scheldend was het dat de oudste dochter tot haar vader zei:
‘Ik weet zeker dat ons zorgsysteem nog zieker is dan jij!
Wat ik ook probeer, het vordert voor geen meter.’
Maar Van Vleuten, die genoot juist van de zorgbureaucratie,
het was net als vroeger op zijn werk; hij kreeg weer energie!
Hij ging bijna dood, maar voelde zich weer beter.

Hij verdiepte zich diepgravend in haast ieder formulier
en hij constateerde met verbazing, en ook met plezier
dat je zoveel zieke wetten kon verzinnen.
‘Ik dacht altijd dat een douanier heel streng was in de leer,
maar’, zo sprak Van Vleuten smullend, ‘als ik ooit reïncarneer
ga ik een bedrijfje in de zorg beginnen!’

Ondertussen was het juiste hoge bed in huis geplaatst,
ook een postoel, het infuus en een alarm zelfs, op het laatst,
en toen volgde er groen licht van alle kanten:
Jan van Vleuten kon naar huis toe voor zijn allerlaatste last.
Met het uitzicht op zijn tuin – en op het wetboek in zijn kast –
kon hij afscheid nemen van al zijn verwanten.

Maar zo ging het niet. Precies toen alles klaar was bij hem thuis
overschreed hij net de levensgrens, nog in het ziekenhuis
met als uitzicht slechts steriele, witte tegels.
Maar hij straalde van geluk en voelde niets meer van de pijn
en zijn laatste zin was: ‘Nou, het was voor jullie niet zo fijn,
maar het ging gelukkig wel volgens de regels!’


De conclusie is dat mensen met een zeer rechtlijnig brein
– de autisten zoals ik – ook wel eens in het voordeel zijn.
Slechts in waarheid vindt men wijsheid, zei reeds Goethe
Als u over tien of twintig of misschien pas vijftig jaar
wordt vermalen door de kaken van een zorgambtenaar
wijd dan niet uw laatste krachten aan gescheld op hem of haar
maar ga net zo vrolijk heen als Jan van Vleuten

свернуть