Stosunek Jezusa i apostołów do dziesięciu przykazań Bożych
Jezus w cięgu 33 letniego życia, przestrzegał wszystkie dziesięć przykazań w oryginalnej postaci (Wj 20,1-17 BT). Między innymi dlatego zostało o nim napisane, że "grzechu nie popełnił, a w Jego ustach nie było podstępu." (1 Ptr 2,21.22 BT, por.: Iz 53,9, Łk 23,15) Podkreślał doniosłość i świętość dnia sobotniego (szabatu) - czwartego przykazania, oczyściwszy go z naleciałości i błędów żydowskiej tradycji. Uczęszczał na nabożeństwa sobotnie według swego zwyczaju - w myśl przykazań.
"Przyszedł [Jezus] również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać." (Łk 4,16 BT)
Podkreślał ważność przykazań i dementował pogłoski, jakoby miał on znieść je znieść. Przy tym wskazywał jak długo będą one obowiązywać człowieka i ostrzegał przed karą jaka czeka tych którzy odważą się je zmienić.
"Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim." (Mt 5,17-19 BT)
Wyrażenie "najmniejszy w królestwie" znaczy to samo co niegodny Królestwa Bożego.
Jezus wskazywał istotny cel sobotniego święta jako dnia radości i szczęścia, odpoczynku i chwały Bożej. Podobnie jak Bóg ukończył swoje dzieło w sześciu dniach i siódmego odpoczął, tak i Jezus ukończywszy swoje zbawcze dzieło odpoczął w sobotę, dnia siódmego, spędzając je w zaciszu kamiennego grobu. Przez to dzień sobotni będący pamiątką stworzenia stał się dniem odkupienia, więc jego znaczenie wzrosło. Przez święcenie tego dnia dajemy wyraz wiary w Boga jako Stworzyciela i Zbawiciela.
Po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa nic nie zmieniło się i nadal podkreślał ważność dziesięciu przykazań, w tym przykazania o sobocie (szabacie). Wyraził to np. w trosce o uczniów słowami:
"A módlcie się, żeby ucieczka wasza nie wypadła w zimie albo w szabat." (Mt 24,20 BT)
Uczniowie i inni naśladowcy Jezusa podobnie jak on, święcili sobotę i podkreślali ważność dekalogu. Możemy np. przeczytać o niewiastach, które dopiero po sobocie przyszły namaścić Jezusa w grobie, o Jakubie podkreślającym ważność każdego przykazania, i o postawie apostoła Pawła względem przykazań (Dz.Ap 17,2; 13,14.44; 16,13; 18,4).
"Był to dzień Przygotowania i szabat się rozjaśniał. Były przy tym niewiasty, które z Nim przyszły z Galilei. Obejrzały grób i w jaki sposób zostało złożone ciało Jezusa. Po powrocie przygotowały wonności i olejki; lecz zgodnie z przykazaniem zachowały spoczynek szabatu. (...) A były to: Maria Magdalena, Joanna i Maria, matka Jakuba; i inne z nimi opowiadały to Apostołom." (Łk 23,54-56, 24,10 BT )
"Choćby ktoś przestrzegał całego Prawa, a przestąpiłby jedno tylko przykazanie, ponosi winę za wszystkie. Ten bowiem, który powiedział: Nie cudzołóż, powiedział także: Nie zabijaj. Jeżeli więc nie popełniasz cudzołóstwa, jednak dopuszczasz się zabójstwa, jesteś przestępcą wobec Prawa. Mówcie i czyńcie tak, jak ludzie, którzy będą sądzeni na podstawie Prawa wolności." (Jk 2,10-12 BT)
