“Το Ολάνθιστο Μνήμα”
..
Πήγαινε δημοτικό, όταν κάποιος συμμαθητής του τον ρώτησε τι δουλειά έκανε ο πατέρας του. Δεν ήξερε να απαντήσει και αυτός τον κορόιδεψε.
Ύστερα από τον θάνατο του πατέρα τρελάθηκε η μητέρα του και δεν του μίλαγε καθόλου. Δεν ήξερε ούτε τι δουλειά έκανε, αν ήταν όμορφος, αν τον αγαπούσε, ούτε καν αν κάπνιζε.
Αυτή η καταραμένη έλλειψη όμως δεν μείωσε ποτέ την απέραντη αγάπη του. Όταν τον αναπολούσε, ιδρωμένοι άγγελοι πύρωναν την σκέψη του και φύτρωνε στην πλάτη του μια ολόλευκη καμπούρα.
Ερχόταν και ο πατέρας του, ανέβαινε επάνω της και δραπετεύαν χαρούμενοι να παίξουνε στο δάσος.
Και όταν έπεφτε το φως, ανάλαφρος ο πατέρας του, παιδί στην ηλικία του, ξεπέζευε και στη θέση της καμπούρας φύτρωνε μιας μέρας άνθηση, ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο.
Γι αυτό μέχρι τα γεράματα του, το μνήμα του πατέρα του ήταν ολάνθιστο με κατακόκκινα τριαντάφυλλα
..
Αφήγηση:
Ευγενία Οικονομοπούλου
..
Από την ποιητική συλλογή:
“Αφηγήσεις Πεσόντα”
Θανάσης Πάνου

свернуть