Czy perfekcjonizm naprawdę jest taki niebezpieczny? Po czym poznać perfekcjonistę? Jakie mity najczęściej pojawiają się w temacie perfekcjonizmu?

#PSYCHOWNIK

Perfekcjonizm jest cechą osobowości w psychologii badaną od dekad. Sam w sobie nie jest chorobą, ale wielu chorób może w efekcie przysporzyć. Jest wszechobecny w naszym życiu.

Perfekcjonista stawia sobie nierealistycznie wysokie wymagania, pojawia się silny samokrytycyzm, uwłaczanie samemu sobie w sytuacji porażki.

W psychologii funkcjonuje podział na dwa rodzaje perfekcjonizmu: typ zdrowy i typ neurotyczny.

Po czym się poznać perfekcjonistę? On chce więcej niż inni ludzie.
Ambitniejsze plany, osiągnięcie dużo i szybko, spektakularne rezultaty.

Perfekcjonista ma też stronę pełną krytyki i obaw, po bo drugiej stronie medalu dążeń jest strefa wewnętrznej narracji pełnej zastrzeżeń.

W relacjach społecznych perfekcjonista często pozostaje na dystans. Angażując się silnie w pracę często nie ma czasu na kontakty ze znajomymi.

W perfekcjonizmie większa jest zadaniowość niż dbałość o relacje z innymi.

Łatwo o wrogość i krytyczne ocenianie innych.

Perfekcjonista dużą uwagę przywiązuje do wyglądu zewnętrznego. Dba o detale, przygotowuje się do wyjścia. Chce wyglądać nienagannie, schludnie, jego wygląd ma ogromne znaczenie.

Perfekcjonista lubi planować, nie ma dużo czasu na odpoczynek.

Spędzanie czasu nieproduktywnie wiąże się z poczuciem winy.

Perfekcjonizm jest podyktowany chęcią unikania porażek, przeświadczeniem, że ludzie będą mnie aprobować tylko gdy będę nieomylny. Niedoścignione ideały i niekończące się dążenie do ambitnych celów wydaje się niekończącą walką.

Perfekcjonizm długotrwały, silny i taki z którym nie podejmujemy walki może prowadzić do depresji, stanów lękowych i zaburzeń obsesyjno kompulsywnych.

Warto pamiętać, że czasami dobrze jest odpuścić. Wiedzieć, że zrobione jest lepsze od idealnego. A jeszcze w innych obszarach zrozumieć, że jutro też jest dzień i odpoczynek to KLUCZOWA sprawa.

свернуть