Ramiz Rövşən

Bilmirəm mən səni

haçan, harda itirdim?

Yağış yudu,

yoxsa ki, külək apardı səni?

Bu sevgi nağılını

mən biryolluq bitirdim,

Axtarmıram –

axtarsam, yəqin, tapardım səni.

Dünyada bircə qorxum

səni itirmək idi,

Sən yoxsan –

bu dünyada daha mənə qorxu yox.

Amma sənsiz elə bil

hər şey şikəstdi indi;

Saatımın əqrəbi,

çaynikimin qulpu yox.

Yel vurduqca yellənir

pencəyimin ətəyi,

Pencəyimin sonuncu

düyməsitək qopmusan.

Barı çoxdan sovulmuş

ağacın üsündəki

Ən sonuncu, ən şirin

meyvəsitək qopmusan.

– Dərdlilər öz dərdini

suya deyər, – deyiblər.

Yaxşı ki, su da gəldi,

dərdimdən azad oldum.

– Armudun yaxşısnı

ayı yeyər, – deyiblər.

Getdin, hansı ayının

damağında dad oldun?!..

Sənsiz, elə bilmə ki,

kefə baxıram, kefə,

Sən yadıma düşəndə

darıxıram hər gecə.

Uşaq vaxtı, haçansa,

ömrümdə bircə dəfə

Pişiyimiz itəndə

darıxmışdım beləcə.

Daha uşaq deyiləm –

hər itənə ağlayam.

Rahat yatıram daha,

yuxum div yuxusudu.

… Kimdi bu gecə yarı

qapımı cırmaqlayan?

Bu nə səsdi?

Deyəsən, pişik miyoltusudu…

свернуть