Mungesa - Poezi nga Skender Doçi

Mungesa
Heshtja kishte mbizotëruar gjithçka
Fytyra të ngrysura e shpirtëra t´rëndë
Vala e dhimbjes ishte aty, fare pranë
Lumin e lotëve nuk ka gjë ta ndalë!

Mësuesja merrte mungesat, si e shkretë
Radha afrohet pranë bankës së tretë
Pa ardhur aty zëri i saj ka mbetë
Sa dridhje, oh..sa trishtim, shpirti të pëlcet

Të gjithë shikonin lulet në bankën pa jetë
Lotët e nxënësve sa vijnë e bëhen rrebesh
Qanin zemrat e vogla me shumë dënesë
Jua kishte këputur shpirtin kjo mungesë!

Qante mësuesja me kokën rrëzuar
Me nxënësit, tavolinën e kishin rrethuar
N´mes kishin lulet, prapë bashkë po rrinë!
U derdhën në lotë dhe dhimbje pa pushim

Qajnë shoqen e tyre, do të jetë një kujtim
Do mungojë pa kthim, në klasë e në mësim
S´do e takojnë më në oborrin e shkollës
Do mungojë përgjithmonë në kohën e lojës

© Autor, Skender Doçi
Tiranë, më 27 Mars 2018

==============================

свернуть