Był sobie mały księżyc, który mieszkał wysoko na niebie. Każdej nocy wyruszał w podróż, aby oświetlać świat swym srebrzystym blaskiem. Księżyc miał wielu przyjaciół - gwiazdy, które mrugały do niego z daleka, chmury, które płynęły po niebie, i słońce, które witało go każdego ranka.

Pewnej nocy księżyc zauważył, że jedna z gwiazd jest smutna. Była to mała gwiazdeczka, która świeciła najjaśniej ze wszystkich, ale tej nocy jej blask był przyćmiony. Księżyc zbliżył się do niej i zapytał:

"Co się stało, mała gwiazdeczko? Czemu twoje światło jest tak słabe?"

Gwiazdeczka odpowiedziała:

"Jestem samotna, Księżycu. Wszystkie inne gwiazdy mają swoje miejsca na niebie, a ja czuję się taka samotna."

Księżyc zamyślił się i wpadł na pomysł. Zaśpiewał wtedy cichutką, kojącą piosenkę, która brzmiała tak:

"Księżyc, księżyc, na niebie blask,
Wokół gwiazdy, w srebrzysty czas.
Każda z nich ma swoje miejsce,
Razem tworzą nocne piękno.

Mała gwiazdo, nie bądź smutna,
Noc jest długa, noc jest cudna.
Blaskiem swym rozświetlasz mrok,
Światło twe jest piękne wokół."

Gwiazdeczka uśmiechnęła się i poczuła, że nie jest sama. Inne gwiazdy zaczęły do niej mrugać i śpiewać razem z księżycem. Od tej pory, każdej nocy, gwiazdeczka świeciła coraz jaśniej, wiedząc, że ma wielu przyjaciół na niebie.

I tak księżyc, gwiazdy i mała gwiazdeczka śpiewali każdej nocy, tworząc najpiękniejszą kołysankę na świecie. A kiedy nadchodził świt, wszyscy razem odpoczywali, czekając na kolejną nocną podróż.

Dzieci zamykały oczy, słuchając tej opowieści, a księżyc i gwiazdy czuwali nad ich snami, śpiewając cicho, aż wszystkie zasnęły spokojnym snem.

свернуть