Այսօր ուզում եմ մտքերս մաքուր,
Կտակել հողին հավատով հերկված
Այսօր ավազ եմ և ափ եմ թափուր,
Ձուկ եմ անխոհեմ` քարափին հենված:
Այսօր հուշերս ծնում են երգեր,
Չեն բախվում ներսս երկու Ռոբինզոն
Մատներս այսօր կարում են վերքեր
Ու հայտնաբերում մի նոր հորիզոն:
Այսօր արմատից ավիշ չեմ քաղում
Աղոտ պատկերս դարձնում նախատինք,
Պարզապես այսօր սեր եմ դաբաղում
Ու քեզ ընծայում անամպրոպ երկինք:
Գրիչս այսօր պիտի կանգ առնի,
ինչպես սիրտն է կանգ առնում հանկարծ,
Այսօր իմ հոգին պիտի սավառնի,
Դեպի բաց երկինք ու դեպի Աստված:
Այսօր ես պիտի փոխեմ ինձ ներսից,
Ապագա կերտեմ ինչպես նախկինում.
Ամեն բան այսօր սկսում եմ նորից,
Ու բախտ կոչվածին չեմ ապավինում։
Գրիչս այսօր պիտի կանգ առնի,
Բառերս նամշեն` մամռոտեն դարձյալ,
Իսկ իմ բարեկամ ներկա-ապառնին՝
Ծանր հարվածով կսպանի անցյալ:
Այսօր վերջապես ինձնից չեմ փախչի
Կժպտամ դարձյալ քեզ ու աշխարհին
Ու թող որ այսօր սերս կանաչի,
Որ ննջեմ խաղաղ լեռան սնարին:
Ես գիտեմ արդեն ճամփան դրախտի
Ու սրբերի հետ նստում եմ սեղան
Երկինքն է արդեն տերը իմ բախտի,
Ուր լողում է իմ հավակնոտ մեղան:
Ընտելացել եմ գուցե այն մտքին,
Որ անիմաստ եմ կյանքս վանդակել,
Փոխարենն այսօր մահվանս դեմքին,
Կարողանում եմ ժպիտ քանդակել:
#Տավուշ #Դիլիջան
