Είκοσι σχεδόν χρόνια στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ακούω συνεχώς από την πλειονότητα των μαθητών μου να παπαγαλίζει το ίδιο ποίημα. “Να δώσω πανελλήνιες, να μπω σε μια σχολή, να πάρω το χαρτί, να εξασφαλίσω μία δουλειά για να μπορώ να ζήσω…”

Τα παραπάνω λόγια δεν τα αναπαράγουν απλώς. Τα έχουν πιστέψει βαθύτητα αφού τα ακούν επανειλημμένως, όχι μόνο από τους γονείς τους αλλά και από αρκετούς “πεφωτισμένους” δασκάλους. Στα παιδιά δεν καταλογίζω καμία ευθύνη και στους μεγάλους αναγνωρίζω ένα μικρό ελαφρυντικό μιας και αυτοί υπήρξαν μαθητές του ίδιου εκπαιδευτικού συστήματος. Ενός εκπαιδευτικού συστήματος που νοσεί πολύ σοβαρά, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά παγκοσμίως. Είναι κάτι σαν πανδημία ας πούμε.

Η αξία του να κάνει κάποιος στη ζωή του αυτό που πραγματικά του αρέσει, να δημιουργεί, να προσφέρει στους γύρω του και ως εκ τούτου να νιώθει ευτυχισμένος, ακούγεται ουτοπική και έρχεται πάντοτε σε τελευταία μοίρα. Η μεγαλύτερη αγωνία των περισσότερων γονέων και κατ' επέκταση της κοινωνίας για τα παιδιά της, δεν έχει να κάνει με την εκπλήρωση των ονείρων τους, αλλά με την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Τα “μη”, τα “δεν” και τα “πρέπει” υψώνονται σαν τείχη μπροστά από τις πραγματικές δεξιότητες και τις επιθυμίες των παιδιών, καθ’ όλη τη διάρκεια της μαθητικής τους πορείας, κρατώντας τες στην αφάνεια και πολλές φορές θάβοντάς τες παντελώς. Τα έρημα τα παιδιά οδηγούνται με το στανιό, σαν τα αρνάκια στο σφαγείο, στα επαγγέλματα που προτάσσει η αγορά.

Εννοείται πως για όλα και πάνω από όλα φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα, που κάθε άλλο παρά βοηθάει τους μαθητές να ανακαλύπτουν τα χαρίσματά τους και να χτίζουν τα όνειρά τους. Το σύστημα όμως αυτό ποιος το διαιωνίζει και ποιος το συντηρεί; Ας μην βγάζουμε ελαφρά τη καρδία το μερίδιο της ευθύνης από πάνω μας, από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο.

Από μία άποψη λοιπόν είναι ευχάριστο που μας βρήκε αυτή η πανδημία! Η κανονικότητα μας αποδομήθηκε και βρέθηκε επιτέλους λίγο ελεύθερος χρόνος για ανακατάταξη των αξιών και ενασχόληση με τα πιο ουσιαστικά πράγματα. Τα παιδιά, που σαφώς και δεν πρέπει να μένουν εγκλωβισμένα μέσα σε τέσσερις τοίχους , πήραν επιτέλους μία ανάσα. Απαλλάχτηκαν από τις χίλιες δυο ανούσιες δραστηριότητες που τους επιβάλλουν. Το τίμημα αναμφισβήτητα βαρύ. Είναι όλα εκεί έξω, κλεισμένα μέσα στα σπίτια τους. Αρκετά από αυτά αγωνιούν, κάποιοι άλλα ασφυκτιούν, κάποια πιθανόν μοιρολογούν και κάποια άλλα απλώς χαζολογούν.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν και για να σπάσει ο πάγος της απομόνωσης, στέλνω στους μαθητές και στις μαθήτριές μου αυτό το βιντεο-μήνυμα. Είναι μία προσπάθεια για τηλεπικοινωνία. Η εκπαίδευση στα χρόνια του εγκλεισμού μετατράπηκε σε τηλεκπαίδευση.

Όμως όσες ηλεκτρονικές πλατφόρμες και να χτιστούν, όσο και να εξελιχθεί η τεχνολογία, το πραγματικό μάθημα, αυτό που απαιτεί η ανάσα του δασκάλου να μπλέκεται με τις ανάσες των μαθητών του, δεν πρόκειται να αντικατασταθεί ποτέ.

Με τις υγείες σας λοιπόν!

Υ.Γ. Μείνετε συντονισμένοι, ακολουθεί και το δεύτερο μέρος...

свернуть