Тафсир - Тоҷикӣ - Абуалломудим Нисо-занон 4:3

وَإِنۡ خِفۡتُمۡ أَلَّا تُقۡسِطُواْ فِى ٱلۡيَتَـٰمَىٰ فَٱنكِحُواْ مَا طَابَ لَكُم مِّنَ ٱلنِّسَآءِ مَثۡنَىٰ وَثُلَـٰثَ وَرُبَـٰعَ‌ۖ فَإِنۡ خِفۡتُمۡ أَلَّا تَعۡدِلُواْ فَوَٰحِدَةً أَوۡ مَا مَلَكَتۡ أَيۡمَـٰنُكُمۡ‌ۚ ذَٰلِكَ أَدۡنَىٰٓ أَلَّا تَعُولُواْ

ВА АГАР БИДОНЕД, КИ ДАР ҲАҚҚИ ДУХТАРОНИ ЯТИМА АДЛ НАТАВОНЕД КАРД, ПАС, АЗ СОИРИ ЗАНОН ОН ЧИ ШУМОРО ХУШ ОЯД, ДУ-ДУ ВА СЕ-СЕ ВА ЧАҲОР-ЧАҲОР НИКОҲ КУНЕД ВА АГАР ДОНЕД, КИ (ДАР ИН СУРАТ НИЗ) АДЛ НАТАВОНЕД КАРД, ПАС, БО ЯК ЗАН (НИКОҲ КУНЕД) Ё (СУРРИЯ ГИРЕД) ОНРО, КИ ДАСТҲОИ ШУМО МОЛИКИ ӮСТ. ИН КОР БА ОН НАЗДИКТАР АСТ, КИ ҶАВР НАКУНЕД.

Ва агар тарсед, ки дар ҳаққи духтарони ятима (падармурда) адл натавонед (кард), пас, аз занони дигар, ки барои шумо хуш оянд, ду-ду, се-се ва чаҳор - чаҳор никоҳ кунед. Пас, агар тарсидед, ки байни занҳо адл карда наметавонед, пас, як занро ба никоҳ дароред, ё аз канизаконе истифода кунед, ки молики онҳоед. Ин кор ба савоб наздиктар аст ва барои он аст, ки шумо ҷабр накунед. Ояти мазкур одати замони ҷоҳилиятро хати бутлон кашида мефармояд, ки агар шумо сарпарасти ятимдухтаре бошед, чун вай ба воя расад ва аз назари шаръӣ барои никоҳи шумо бо вай монеае набошад ва агар аз худ боварӣ дошта бошед, ки маҳри ӯро чун маҳри дигар занҳое, ки издивоҷ мекунед, дода тавонед, барои шумо издивоҷи он ятимдухтар равост. Агар хавф баред, ки маҳри мисли ӯро дода наметавонед, ё дигар шароитро барои ӯ муҳайё карда наметавонед, шумо аз ҳисоби дигар занҳое, ки никоҳашон барои шумо равост, метавонед ду ё се ё чаҳортои онҳоро ба никоҳи худ дароред. Агар хавф баред, ки дар байни ин занҳо низ дар нафақа ва ҳуқуқ адолат карда наметавонед, як зан барои шумо кифоя аст. Ё метавонед бо никоҳ аз канизаки касе ё канизаконе, ки зери дасти шумоянд, (яъне соҳиби онҳо ҳастед), истифода кунед. Мулоҳиза: Бо як зан қаноат намудан аз бисёрзание, ки байни онҳо адолат карда нашавад, ё бо канизон кифоя намудан, шуморо аз ҷабру зулм дур нигоҳ медорад. Бисёрзаниро Ислом дар суратҳои зерин иҷозат фармудааст: 1. Агар зани аввал ба касалие дучор бошад, ки алоқаи ҷинсӣ ӯро зиён кунад. 2. Нозоям бошад. 3. Ё бо сабабе мардҳо кам шуда, занҳо бисёр бошанд. Дар чунин суратҳо Ислом бисёрзаниро иҷозат медиҳад, локин зиноро иҷозат намедиҳад. Зеро зино фосидкунандаи ҷамъияти инсонӣ буда, оқибат ҷамоъаро ба нестӣ мебарад. Адади занҳои шаръиро фақат Ислом то 4-то маҳдуд сохтааст, вагарна пеш аз Ислом ҳам бисёрзанагӣ машҳур буд. Масалан, баъзе мардҳо назди Расулуллоҳ (с) меомаданд, мисли Умайр Ал-асарӣ, ки 8-то зан дошт. Вақте, ки он кас имон оварданд, Расулуллоҳ (с) фармуданд 4-тои онҳоро ихтиёр кун ва аз баҳри 4-и дигар гузар. Чунин мисолҳо бисёр аст. Агар ба таърих назар кунем, яке аз душманони Ислом Чингизхон, ки ба диёри мо талафоти калон расонидааст 1000 зан гирифтааст…

    ( Ан-Нисо  : оят 3 )

свернуть