Հայ երգի անզուգական մեկնաբան Սահակ Սահակյանը, ով տարիներ շարունակ, իր երգով ոգեւորեց ու կրթեց սերունդներ, նույն խնամքով ու հոգատարությամբ, այս բանաստեղծության միջոցով, այսօր, խոսում է իր կյանքի բեմելներին կատարած երգերի մասին, պատմում է Հայրենիքի ու Հավերժորեն ապրելու գաղտնիքների մասին եւ անտրտունջ անցնում բոլոր այն իրադարձությունների վրայով, որով, տարիներ ու դարեր շարունակ Հայն իր ինքնության պահպանման համար կռվել է խռիվ քամիների դեմ ու կապտազարդ երկինքներում միշտ ծածանել ժպտավառ արեւները:
Գործը, որ ներկայացնում ենք ունկնդրի ուշադրությանը, աղոթագիրք է Հայրենիքի մասին:
ԻՄ ԵՐԳԸ
Երգս՝ Նալբանդյան, Րաֆֆի, Պատկանյան,
Իսահակյան է, անմահ Թումանյան:
Երգս Չարենց է ու Վահան Տերյան,
Երգս Շիրազ է, Պարույր Ղազարյան:
***
Երգս անտուն է, Էրգրակարոտ,
Խարխլված սյուն է, կոտրված գերան:
Երգս Էրգրականչ, կռունկ ու արոտ,
Ծիրանի ծառ է ու Դլե յաման:
Երգս մշուշ է՝ Մուրադ, Մեղրագետ,
Վանա գիշեր է, կաթնալույս լուսին:
Երգս Էրգրահուշ՝ Մուշ ու Ալաշկերտ,
Ղարիբ ախպերն է՝ փարված Մասիսին:
Երգս խոնարհված վանք է ավերակ,
Տեր ողորմյան է, Առավոտ լուսոն:
Երգս վիրավոր գմբեթ ու խոյակ,
Կբացվե՞ն արդյոք դռները հուսո:
Երգս Ջիվանու Ձախորդ օրերն են,
Որ ձմռան նման գուկան ու կերթան:
Երգս Անին ու Սասունասարն են,
Ավարայրն ահեղ ու Կարմիր Վարդան:
Երգս հեղեղ է, Շաքեի ջրվեժ,
Ֆիդայու ցավոտ կուրծքն է արնածոր:
Երգս Նեմեսիս, պոռթկացող վրեժ,
Բանկ Օտոման է, Լիզբոն, Խանասոր:
Երգս սեգ արծվի ճիչ ու կռինչ է,
Լեռներից հնչող շառաչ ու շաչյուն:
Երգս խոլարձակ ձիու խրխինջ է,
Պայթող աղբյուր է, որոտ ու գոչյուն:
Երգս պատգամ է, երգս հավատամք,
Երգս օրհներգ է, ինքնության կնիք:
Երգս պայքար է, հավաքական կամք,
Երգս դեռ կանգուն՝ մի բուռ Հայրենիք:
Սահակ Սահակյան
