#آهنگ_جدید ،بسیار دلنیشین از استاد #داود_سرخوش!

درباره اهنگ 👇👇👇👇

#پرنده_ها:
ترانه‌یی است که نمادها بیشتر در آن نمود یافته‌اند. بیان گریز ناگزیرانۀ مردمانی است که سرزمین‌های‌شان را از شدت جنگ ترک کرده‌اند و به امید آیندۀ روشن‌تری تن به تقدیر تلخ مهاجرت داده‌اند. برای همۀ ما گریز از زادگاه و پشت‌کردن به زبان مادری و وابسته‌گی‌های عاطفی، درد ویران‌گر و آشنایی است؛ چندان که تصور می‌کنیم در حوصلۀ بیان و موسیقی نمی‌گنجد. این ترانه، راوی سال‌های سیاهی است که هر انسانی سرنوشت «تیر در تاریکی» را داشته و دنبال پناهی آرام‌تر زمین و زمان را طی کرده تا چند روزی گوش و گوشۀ راحتی برای زنده‌گی پیدا کند. سطرهایی از ترانه را بر این نوشتۀ فشرده می‌افزایم تا فضای تاریک و غم‌انگیز تصویرها و هم‌چنان تجربۀ استخوان‌شکن آواره‌گی بیشتر مصداق‌یابی و تداعی گردد.
«پرنده‌ها که پریدند
به هیچ‌ جا نرسیدند
دانه‌ها که نه چیدند
چه بی‌هوا که شکُفتند
چه طعنه‌ها که شنیدند
به چشم سر چه ندیدند!
پرنده‌های خیالی
اسیر بی‌پر و بالی
برای کی، چه بنالی؟»
چه بسیار آواره‌گانی که زنده و زار خوارک ماهی‌ها و کوسه‌های «مدیترانه» شدند. چه بسا جوانانی رعنا در کوچه‌های «آتن» برای لقمه‌نانی تن‌فروشی کردند. چه دلداده‌گانی که ناگزیر شدند از هم جدا شوند و عشق‌شان بازیچۀ دست قاچاق‌بران انسان شده‌اند. انتظار بی‌پایان انسان پناهنده برای دست‌یافتن به «سند» پذیرش در کشورهای غربی و شکیبایی در برابر رنج‌های «کمپ»نشینی و چشم‌پوشی از نگاه‌های سنگین و گفته‌های آزاردهندۀ شهروندان کشور میزبان، هم همواره داستان دور دسترخوان پناهنده‌گان بوده است.
«درخت‌های تنها
سکوت بی‌سراپا
چه باران‌های بی‌موسم که در تاریکی باریده است این‌جا»
ترانۀ خوش‌ساخت «پرنده‌ها»؛ راوی رنج بی‌پایان آواره‌گی و کوچ سرسام‌آور مردمی است که برخی برای بار چندم «غربت» را تجربه می‌کنند و برخی که از خانه و خیابان آبایی خطا خورده‌اند. این ترانه را می‌توان «صبوری»وار خواند. از این جهت که عنصر «صمیمیت» و «ساده‌گی» در سطر سطر و هم‌چنان در «ملودی» بیشتر برجسته است. هرچند برخورداری از ساده‌گی در ترانه، همیشه و در هر زبانی بر تأثیرگذاری و انگیزش حسی آن سازنده است.

«میان موج رگبار
در این شروع دشوار
سفر از سنگلاخان، از بیابان از خیابان از سپیدار
پرنده‌های هوایی
نه جنگلی که بپایی
نه آسمان رهایی»
متن ترانه را یار قدمی و قلمی‌ام؛ «ابراهیم امینی» نوشته است. کار تنظیم موسیقی را «بردیا خشایاری» و «حسین رستگار»؛ هنرمندان خوش‌ذوق هم‌زبان و یاران سال‌های دور و دیرینۀ من انجام داده اند.
نوازندگان:
درم: حسین رستگار
باس: بردیا خشایاری
گیتار: لوکار بُرنهارد
کیبورد: هاینس جیراس
این ترانه را برای تمام آواره‌گان، به ویژه‌ هم‌وطنان سرگشته‌ام که با دشواری‌های فراوان خود را به «استرالیا» رساندند، پیشکش می‌کنم.
داوود سرخوش
ملبورن-آسترالیا
04.09.2016

свернуть