Bir hafta evvelinden bir kayıt bu. Tahminimce bu kayıttan dört gün sonra şu malum virüs bana da bulaştı. Karantina günlerinde yapılacak şeyler arasına bu şarkının videolarına biraz renk vermek ve kaydı biraz daha dinlenebilir hale getirmeyi de koydum.
Bir odanın içinde yaşamaya alışığım, çok da zorlanmıyorum. Bu hastalık ise daha çok akciğerleri yoruyormuş, onu tecrübe etmiş oldum. Hızlı yayılan bir varyant şu omicron. Küçücük belirtiler üzerine test yaptırdım ve aha! Pozitif! Hastalıktan hayalet gibi dolaşan insanlar görüyordum çevrede, test yaptırmadan yaya yaya dolaşıyorlar tabii... Temasın olmasa da, sen dikkat etsen de karşı şeritten gelen ahlaksız şoför gibi üzerine sürüyorlar arabayı. Sen ne kadar dikkat edersen et! Hop sende artık! Neyse, ben üzerime düşeni yaptım ve parama kıyıp özel hastaneye giderek test yaptırdım. SGK'lı mısınız diye soruyorlar, herhalde bir kısmını karşılıyor diye düşündüm. O bir kısmı ne kadarsa artık bana yansıyan kısmı da fena değildi hani. Neyse! Şimdi kalkıp paranın hesabını tutacak değilim, ne kadar mesleğim şu an bu da olsa eski günlerimi, eski mesleklerimi unutacak değilim.
Keşke müzikle hayatını geçindirebilecek bir imkana sahip olabilseymişim, ama bu da çok ütopik geliyor bana. Öykü yazarak, müzik yaparak hayat kazanılmıyor. Kazananlar varsa hayatlarını iyice incelemeli, ne yapıyorlar, nasıl yapıyorlar ve gerçekten iyi bir şey mi yapıyorlar, mutlular mı, içine hisleri koyuyorlar mı ya da karakterleri hala ayaklar üstünde mi? O sevdiğim insan hallerinden uzaklaşmışlar mı... Bunlar benim merak ettiklerim. İşte ben de bunların burada gerçekleştirmenin kendi dünyamda imkansızlığını anladığımda başka bir çare aradım; ancak nereye kaçarsan kaç, ne yaparsan yap yine işin ucunda sahteliklerle karşılaşıyorsun. Daha gerçek olanı bulmak, ona doğru yol almak gerekir. Belki başka kıtalarda olmak, daha senin gibi olanlarla; yoksa doğduğun yerde mültecisin her seferinde, buraların zencisisin. Ne ayıp renk ayrımı yapmak, halbuki siyah renk giyer insanlar cenaze törenlerinde. Tene niçin yakıştırmazlar ki? Bu da insanların iki yüzlülüğünden olsa gerek.
Birkaç satır yazayım hadi şarkının hatrına dedim; ama yine keşkeleri olan cümlelere boğuldu güzelim şarkı. Okumaya sabrı var mıdır insanların bilmiyorum hiç, insanlardan zaman çalmak gibi şu yazma işi. Yazının başından sonuna geldiğinde okuyucu yaşlanıyor aslında. Böyle bir şey de var. Neyse efendim. Bu şarkılar dinlensin, bu yazılar okunsun diye değil çabamız dediğimde de çok bayağı duruyor. İçtenlikten uzak, cesur olmayan bir kişinin monologları dökülüyor. O halde ben de boş veririm gider!
Bu sayfayı da şişeye koyup denize fırlatıyorum. Bu not kime ulaştıysa o da bir zahmet benim yaptığımı yapıp denizi kirletsin. Sonra bir ara toplarız! Sevgilerle!
