(Կարդում է Պարույր Սևակը)
Անկեղծ ասած` այս ամենից ես հոգնել եմ,
Ես, սիրելիս, որ քեզ սիրել և օգնել եմ,
Ձեռք եմ պարզել, հույս եմ տվել,
Վատդ թողած` լավդ թվել,
Հավատացրել, հավատացել,
Թե իմ առաջ դուռ ես բացել`
Չտեսնված, չեղած մի դուռ:
Սակայն ինչ եմ ես ստացել
Այս ամենին ի տրիտուր:

Անկեղծ ասած` ոչինչ չկար, և ոչ էլ կար:

Անկեղծ ասած` դու բնավ էլ այն չես եղել,
Այն չես եղել, ինչ-որ ես եմ կարծել երկար:
Ուր ես, ասա, դու ինձ մղել:
Ճիշտ ճամփից ես միայն շեղել:
Սուտ խոստումով կապել ես ինձ,
Մանկան նման խաբել ես ինձ,
Ու չես տվել ոչինչ, ոչինչ:
Իսկ այն, ինչ որ ինձ ես տվել,
Արժանի չէր ոչ քեզ, ոչ ինձ:

Անկեղծ ասած` քո տվածից ես հոգնել եմ:

Ինքդ գիտես` որքան ձգտել ու տքնել եմ,
Որ դու... որ դու նման լինես իմ երազին:
Իսկ դու գիտես ինչ դուրս եկավ.
«Տղան հասավ իր մուրազին,
Դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին»
Հեքիաթն, այո, միտքս ընկավ...
Դու` հեքիաթում հրաշք աղջիկ
Այնինչ կյանքում` ինչ որ... չղջիկ,
Որ ոչ թռչուն, ոչ էլ մուկ է...

Անկեղծ ասած` զուր էր ամբողջ այս աղմուկը:

Անկեղծ ասած` նեղանում ես, թե լրջանում,
Մեկ է հիմա: Էլ չեմ գցի ինձ սար ու ձոր,
Անկեղծ կասեմ` հեքիաթն ինչով է վերջանում.
Ցած է ընկնում երեք խնձոր-
Մեկ` ասողին.
Մեկ` լսողին,
Մեկ էլ... ինձ պես գիշեր ու զօր
Հիմարաբար սպասողին...

Անկեղծ ասած` հեքիաթներից ես հոգնել եմ....

свернуть