Ինձ չմոտենաք, ես ներսից թաց եմ,
Արցունքներ կան, որ չեն երևալու,
Ինքս իմ առջև վաղուց պարտված եմ,
Անցնում եմ բախտի քմայքին հլու։
Լավն էր առաջին գունեղ հատվածը,
Դրանից հետո գորշ ամպեր եկան,
Հորինեցի, որ սիրահարված եմ,
Համոզեցի, որ կսիրեմ երկար։
Ինձ մոռացել էր Նա, որ Աստված է,
Մտահան արած մուրհակի նման,
Ինձ չմոտենաք, ես ներսից թաց եմ,
Այլևս չունեմ ոչ մի հանգրվան...
Խաչիկ Մանուկյան

свернуть