կարող եք գտնել նաև այստեղ [ Ссылка ]
Չեմ ների, բայց չեմ էլ դադարի սիրել…ես թույլ չեմ տա նրա չմտածված սխալը ավերի իմ տարիներով մտածված սերը…ինչպիսի ինքնախարազանում…բայց ինչպիսի վեհություն, հզորություն, ուժ, կամք…ես կլինեմ նրա կողքին, որպեսզի հանկարծ մեր բաժանման ցավը նրան ամեն օր չհիշեցնի իր սխալն ու չցավեցնի նրան.թող ես ցավ զգամ…ես կլինեմ նրա հետ, որ իր սխալի գիտակցումից մեր անցնելիք երկար ճանապարհի կեսին ծնկները չծալվեն.ես այդ ճանապարհին նրա ուժը կլինեմ՝ներողամիտ ձևանալով։ Ես չեմ լքի նրան, Աստված մի անգամ էլ սերս փորձեց նրա միջոցով, ես չեմ կարող նրան թողնել, ես շատ եմ տառապել դրա համար։ Ես թույլ չեմ տա նա իրեն վատ զգա իր սխալից, չեմ հիշեցնի ու չեմ խեղդի նրան հարցերով…ես լուռ կմոռանամ, կարհամարհեմ դա, կձևացնեմ իբրև ոչինչ էլ չի եղել, որ իմ մեծ սերը կարող է այդքան ուժեղ լինել…կմոռանամ, կմոռանամ, չեմ հիշի…կմոռանա՞մ։Ինքը ամեն դեպքում դրանում համոզված կլինի։ Բայց սիրտս կցավի.իսկ գուցե նա էլ ինձ պես կխաղա՞, նա էլ կձևացնի, թե ներել է իրեն…ես թույլ չեմ տա, որ ատի իրեն, արհամարհի, հեռանա ինքն իրենից, կորցնի իրեն, որովհետև այդ դեպքում ես ու մեծ սերս անգամ նրան գտնել չենք կարողանա։
Մեղադրա՞նքն է ցավոտ,թե՞ ինքնամեղադրանքը։Ես մեղադրում եմ նրան և դրա համար էլ ինձ եմ մեղադրում։Եվ ի՞նչ.ուրեմն երկո՞ւսն էլ…իսկ ինձ ո՞վ ների…ե՞ս…ես ինձ ներել չեմ կարող նրան ներել չկարողանալու համար…
Գուցե ինքնաարհամարհանք, ինքնաատելություն թվան այս խոսքերը, բայց իրականում ինքնասիրություն և ինքնասիրահարվածություն են.չէ՞ որ նրան մեղադրելը նույնն է թե սեփական ընտրությանդ վրա քար նետելը, սեփական ճակատագիրդ դատավորի մուրճի տակ դնելը։ Ես էլ չեմ հավատում, որ ինձնից են պոկվում այս տողերը, որովհետև այլ են զգացողություններս, ներքինս այլ է։ Չեմ ներում ինձ, նրան արտաքուստ ներելու,ներքուստ դատապարտելու, բայց ներքուստ սիրելու համար։ Չեմ ներում ինձ նրան չկարոտելու համար…նրանից փախչելու ցանկության համար ու միաժամանակ այդ ամենից ետ պահող նրան ցավեցնել, վշտացնել չցանկանալու հզորության համար…
Ո՞վ է ներելու ինձ, նա՞…նա ինձ չի կարող ներել իրեն ներելու համար, ե՞ս…ես ինձ չեմ կարող ներել նրան ներել չկարողանալու համար…
Երանի թե մեղադրանքը ինքնամեղադրանքից ցավոտ չլիներ…
