Όσο ήμουν μικρός, ένα από τα βασικά mantra το οποίο πρόσταζε τη ζωή μου ήταν το: Όσο πιο φθηνό, τόσο πιο καλό.

Αν ήταν και δωρεάν; Πραγματικά δεν είχα καλύτερο, δώσε μου τζάμπα και πάρε μου την ψυχή!

Άργησα, βλέπεις, να καταλάβω τον απαράβατο πλέον κανόνα του ότι τίποτα και ποτέ δεν είναι τζάμπα – there ain’t no such thing as a free lunch
Το δωρεάν πάντα κοστίζει. Το ερώτημα είναι ποιος επωμίζεται το κόστος…

Ακόμα θυμάμαι έναν (νυν) φίλο με τον οποίο πηγαίναμε για σάντουιτς στο δημοτικό και επέλεγε να βάλει κέτσαπ.

Όχι γιατί του άρεσε τόσο η γεύση, αλλά γιατί ήταν τζάμπα… Εκείνη την εποχή, μου έβγαζε απόλυτο νόημα…

Μεγαλώνοντας, ήμουν από εκείνους που είχαν πάθει ψύχωση με τα κινεζομάγαζα (aliexpress, banggood, gearbest) και παρήγγελναν κάθε είδους διαθέσιμο φθηνοgadget με απευθείας αποστολή από Κίνα.

Όχι γιατί είχα καμία ιδιαίτερη ανάγκη για bluetooth, όσο γιατί απλώς κόστιζε… $3.

Ένας κλασικός καταναλωτής προσανατολισμένος μονάχα στην τιμή και στην ποσότητα.

→ Όσο περισσότερο, τόσο το καλύτερο
→ Όσο φθηνότερο, τόσο το καλύτερο

Αν έφτιαχνε buyer persona για εμένα το τμήμα marketing μίας εταιρείας θα με κατέτασε, χωρίς καμία αμφιβολία, στους fully price oriented consumers.

Το αποτέλεσμα;

Ένα δωμάτιο ασφυκτικά γεμάτο από χείριστης ποιότητας άχρηστα μπιχλιμπίδια ικανά να προκαλέσουν ανεύρυσμα στον μέσο Αμερικάνο μινιμαλιστή Youtuber τα οποία, στην τελική, δεν χρησιμοποιούσα καν.

Και αυτά που χρησιμοποιούσα;

Δεν μπορούσα καν να κάνω σωστά τη δουλειά μου καθώς ήταν πλήρως αναξιόπιστα και, συνήθως, παρέδιδαν πνεύμα αρκετά γρήγορα.

Κάτι που το μικρό μου μυαλό αδυνατούσε να αντιληφθεί ήταν ότι όντας στο κατώτατο φάσμα τιμής, θα αγόραζα και αντίστοιχης ποιότητας προϊόντα.

Για να είμαι ειλικρινής, μπορούσα να το αντιληφθώ αλλά… δεν με πείραζε!

Και δεν με πείραζε διότι το ίδιο μικρό μυαλό δεν μπορούσε να καταλάβει ότι, εν τέλη, όλο αυτό μου κόστιζε… πολύ περισσότερο.

→ Εάν δεν το χρησιμοποιούσα, έδωσα τζάμπα χρήματα για να το αποκτήσω.
→ Εάν το χρησιμοποιούσα, χαλούσε γρήγορα ή δεν με ικανοποιούσε οπότε αναγκαζόμουν να δώσω και άλλα χρήματα ώστε να το αντικαταστήσω και να κάνω την δουλειά μου σωστά.

Εάν με έκοβε να κάτσω να κάνω τις πράξεις θα έβλεπα πως το συνολικό ποσό που σπαταλούσα ξεπερνούσε το κόστος της αντίστοιχης premium επιλογής.

Πώς το λέμε εμείς στο Ελλάδα; Η φθήνια τρώει τον παρά;

Σήμερα; Πλέον το mantra που ακολουθώ έχει αλλάξει και λέει:

Δίνε βάρος στην αναλογία ποιότητας:τιμής, είναι το μόνο που έχει σημασία

свернуть