#کیسه واوره!

د هارون الرشید په وخت کې د بهلول په نامه یو لیوني ژوند کاوه. یوه ورځ چې هارون الرشید له درباره بهر راوتلی وو، ګوري چې بهلول په هدیره کې د قبرونو تر منځ ناست دی.

هارون الرشید پوښتنه تری وکړه: دلته څه کوې چې هدیره کې ناست یې؟ ته لیونی یی که هوښیار؟

بهلول پورته ونې ته وخوت او هارون الرشید ته وویل چې زه لیونی نه بلکې ته لیونی یې.

هارون ورته وویل: زه خو هدیره کې نه کینم، چی ما ته لیونی وایی.

بهلول ورته وویل: زه اوس په دې پوه شوی یم چې ته کوم قصر کی ژوند کوې هرومرو فنا کیږي او له منځه ځي. دې قبر ته حتما ستا راتګ دی. نو تا هغه د لنډې مودې قصر په ډیر لګښت سره ودان او دا ځای (قبر) دې ویجاړ کړی. نو اوس ته ووایه زه لیونی یم او که ته؟

هارون الرشید ددې خبرو په اوریدو سره دومره وژړل چې ږیره یې لمده شوه او ويې ویل (والله انک لصادق) په الله قسم چې ته ریښتنی یی. ماته نور نصیحت وکړه.

بهلول: غوره نصیحت د الله (ج) کتاب قرآنکریم دی، همغه ټینګ ونیسه.

هارون الرشید: ستا کوم حاجت شته چې زه یې پوره کړم؟

بهلول ځواب ورکړ: هو زه درې حاجتونه لرم، که دې راته پوره کړل احسان مند به دی شم.

هارون الرشید: مهربانی وکړه.

بهلول: عمر مې ډیر کړه؟

هارون الرشید: دا حاجت دې نه شم پوره کولی.

بهلول: له ملک الموت څخه مې وژغوره.

هارون الرشید: دا هم نشم کولی.

بهلول: جنت ته مې داخل کړه.

هارون الرشید: له توانه مې نه دی پوره.

بهلول: نو پوه شه چې ته پاچا نه بلکې غلام یې، ته خپله محتاج یې نو زما حاجت به څنګه پوره کړې.

نو له دې کیسې دا را څرګندیږي چې تل باید پر الله (ج) باور او عقیده ولرو چې حل المشکلات او قاضی الحاجات یوازې همغه (ج) دی او بس.

شیر کول مو خپله خوښه

свернуть