Sargon, Sümer devlet yapısının zaaflarını biliyordu. Örneğin kentleri rahiplerin yönetmesi ve her kentin kendine ait öne çıkan bir tanrısının olması, kentler arasında beraberliği bitiriyordu. Ensiler hizmet ettikleri Tanrının tapınağını öne çıkarmak ve en azından bağımsız kılmak için kent devleti düzenini canları pahasına yaşatmışlardı. Her Ensi kendi Tanrısı ile iletişimdeydi ve bu yüzden kendi fikirlerinin doğruluğundan en ufak bir tereddütleri yoktu. Sargon, bu bölünmüşlüğü kendi hikayesinde daha belirgin olan İştar isimli tanrıyı öne çıkararak çözdü. İştar, artık her tapınakta birincil tanrıydı ve Sargon ile birleştirilen bir hikâye sayesinde Akadlıların özelinde artık daha kıymetli görülüyordu.
