Μεσάνυχτα και οι δρόμοι σκοτεινοί
φεγγάρι απόψε δε θα βγει
και η νύχτα διψασμένη τη μέρα περιμένει
το δάκρυ από τα μάτια μου να βγει
Μεσάνυχτα και γύρω ερημιά
το βήμα μου το σέρνει η μοναξιά
στο σπίτι σου απ έξω και πάλι θα μαζέψω
κομμάτια τη δικιά μου την καρδιά
Εσύ, τα όνειρά μου τα έχει κάψει όλα
και μένα έχεις κάνει τώρα ένα με τη γη
Εσύ να με πεθαίνεις και να ζω ακόμα
απ’ την ψυχή μου παίρνεις στάλα στάλα τη ζωή
Εσύ, τα όνειρά μου τα έχει κάψει όλα
και μένα έχεις κάνει τώρα ένα με τη γη
κι εγώ ο τρελός να λέω σ’ αγαπάω ακόμη
με όση μου απέμεινε φωνή
Μεσάνυχτα γυρνάω σαν τρελός
τα χείλη στεγνώνει ο καημός
βαδίζω με τον πόνο στης μοναξιάς τον δρόμο
εκεί που σε ξεχνάει και ο θεός
Χαράζει μα ο ήλιος πουθενά
για μένα όλα γκρίζα σκοτεινά
εσύ ήσουνα το φως μου το γέλιο όλου του κόσμου
μα φεύγοντας μου πήρες τη χαρά
Εσύ, τα όνειρά μου τα έχει κάψει όλα
και μένα έχεις κάνει τώρα ένα με τη γη
Εσύ να με πεθαίνεις και να ζω ακόμα
απ’ την ψυχή μου παίρνεις στάλα στάλα τη ζωή
Εσύ, τα όνειρά μου τα έχει κάψει όλα
και μένα έχεις κάνει τώρα ένα με τη γη
κι εγώ ο τρελός να λέω σ’ αγαπάω ακόμη
με όση μου απέμεινε φωνή
