Η καταραμένη του τραγουδιού..το αερικό..η φωνή..η γοητεία ..η τρελή..Η Φλέρυ που απ'όταν γεννήθηκε δεν χώραγε πουθενά και ο μόνος τρόπος για να υπάρξει ήταν να τραγουδάει.. Δεν υπάρχει φάση στη ζωή της που να μην υπογραμμίζει το άνισο και αντιφατικό της προσωπικότητάς της, τον αντισυμβατικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω της..
Η γνωριμία της με τον Μάνο Χατζιδάκι, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ήταν το ορόσημο για την προσωπική της μυθολογία. Οι, πέρα από το ανθρώπινο, ερμηνείες της στα «Λειτουργικά», τη «Ρυθμολογία», τον «Κύκλο του CNS», τον «Καπετάν Μιχάλη» και φυσικά τον «Μεγάλο Ερωτικό» την καθιέρωσαν ως την απόλυτη ερμηνεύτρια του χατζιδακικού έργου.
Ο Χατζιδάκις, τα ταξίδια σε Ευρώπη και Αμερική, η φυγή της στα ασράμ της Ανατολής, οι δαίμονες του μυαλού της... Πλάι σ΄ αυτό το απίθανο ταλέντο η καταστροφική δίνη μιας αρρώστιας που της έκοβε ένα ένα τα σχοινιά με τον έξω κόσμο.....Για μια ολόκληρη δεκαετία (από τα μέσα του ΄70 έως τα μέσα του ΄80) το κορίτσι που έγραψε ιστορία τραγουδώντας τον «Μεγάλο Ερωτικό», μπαινόβγαινε σε ψυχιατρικές κλινικές. Εν τω μεταξύ, στα πρώτα χρόνια του ΄70 απέκτησε την κόρη της Ζωή και κατά κοινή ομολογία η μητρότητα την είχε ανανεώσει. Όχι όμως για πολύ...
Κυκλοθυμική, απείθαρχη, ανοργάνωτη, ενθουσιώδης την μια στιγμή και αποσυρμένη την επόμενη. Ποτέ δεν έδειξε να θέλει να αξιοποιήσει πραγματικά το θείο δώρο που είχε στη φωνή, σαν να μην έψαχνε εκεί τις απαντήσεις που της έλειπαν... Τι έψαχνε άραγε μια ολόκληρη ζωή;

Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Κείνο το πρωί του είπα καλημέρα
κείνο το πρωί του είπα καλημέρα.

Κάθε τρελό παιδί
έχει στο χέρι
φιλί της Παναγιάς
κι ένα μαχαίρι.

Κι η μάνα του δεν τραγουδά
κι η μάνα του δεν τραγουδά.

Κάθε που σφάζονται
δυο περιστέρια
η νύχτα καίγεται
στα δυο του χέρια.

Και το κορίτσι δε μιλά
και το κορίτσι δε μιλά.

свернуть