Sesler, yıllar önce çığlıklara dönmüştü ve rüzgâra karışmıştı bu topraklarda. Şimdi attığım adımlarda yüzüme değen rüzgâr içime o sesleri, o acıları işliyor. Dolaştığım bu eski akü fabrikası, yüzlerce insanın sesinin, acısının, korkusunun hapsedildiği yer. Burası kederin olanca ağırlığıyla çöktüğü yer. Annelerin evlatsız, kadınların kocasız, çocukların babasız kaldığı yer.
Burası Srebrenitsa… Geride kalanların, kaybettikleri sevdiklerinin yokluğundan başka bir şeyleri yok.
