به سوی ایرانشهر رفتیم.
کویر همیشه برایم جذاب است هیچگاه از نگاه کردن به آن سیر نمی‌شوم.
مهر و ماه در آسمان کویر رقصانند؛
غروب و طلوع جلوه‌ای دیگر دارد و سرابِ جاده بی‌انتهاست.
به قلعه‌ء ناصری رفتیم؛ قلعه‌ای بسیار بزرگ و در دست مرمت.
در یادداشت‌هایم نوشته‌ام مناسب هتل (یادم نمی‌آید به چه منظور نوشته‌ام شاید به خاطر آنکه دور تا دور اتاق بود با حیاطی وسیع)
این قلعه بازهم یادگاری از دورهء قاجار است که به دستور ناصرالدین شاه ساخته شده است و به همین دلیل قلعه‌ء ناصریه هم خوانده می‌شده. قلعه از خشت و گل و آجر ساخته شده و زمین این قلعه در زمان ساخت در حدود هفت هزار و پانصد متر بوده و بیش از صد و پنجاه اتاق داشته است.
در اینترنت خواندم "بعد از ضعف حکومت قاجار، فردی به نام «دوست محمد خان بازکزایی» حکومت منطقه‌ء بلوچستان را در اختیار خود می‌گیرد و قلعه به نام قلعه‌ء دوست محمدخان معروف می‌شود، و بار دیگر به شکل مقر حکومتی در می‌آید. با قدرت گرفتن رضاخان و استقرار حکومت مرکزی، قشون دولتی وی به فرماندهی «تیمسار امان‌الله جهانبانی» به بلوچستان حمله و این قلعه را تصرف می‌کند.
در زمان محمدرضا شاه پهلوی این قلعه ، پادگان نظامی و بعدها مدرسه بوده است."
در یکی از اتاق‌ها دست دوزها و سبدهای حصیری از هنر دست بانوان گذاشته بودند. از همان سوزن دوزی که در سیاه چادر، پیش از روستای تمین دیده بودم هر چند آنجا بسیار گران بود و اینجا به نصف قیمت یک رومیزی دست دوز خریدم و نوعی شیرینی محلی مثل کلوچه.
سفرنامه‌های من را می‌توانید در صفحۀ اینستگرام و فیسبوک بخوانید
[ Ссылка ]
[ Ссылка ]
