Kanalımıza Abone Olmak İçin Tıklayın; [ Ссылка ]
8- Diyorlar ki: `And olsun, eğer Medine'ye dönersek şerefli olan, alçak olarak oradan mutlaka çıkaracaktır. Şeref ancak Allah'ın, O'nun Peygamberinin ve müminlerindir. Fakat münafıklar bunu bilmezler.
Medîneli münafıkların reisi ve Hazrec kabîlesinin ileri gelenlerinden.
İsmi; Abdullah bin Übey bin el-Hâris bin Ubeyd’dir.
Babaannesi, Huzâa kabîlesinden Selûl adında bir kadın olduğu için, İbn-i Selûl diye de bilinir.
Annesi, Neccâroğullarından Havle binti Münzir idi. Peygamber efendimiz, Mekke-i mükerremeden Medîne’ye hicret buyurdukları sırada, Evs ve Hazrec kabileleri anlaşarak, İbn-i Selûl’ü kral yapmak için taç giydirmek üzere hazırlık yapmışlardı. Sevgili Peygamberimizin Medîne’yi teşrif buyurmaları üzerine, Medîneliler, Peygamberimizin etrafında toplandıkları için, İbn-i Selûl’ün liderliği gerçekleşmedi. Daha sonra Medîneliler topluca müslüman oldular. O da müslüman olduğunu bildirdi ve münafıklığını gizledi. Zaman zaman Peygamber efendimize karşı üzücü hareketlerde bulundu. Oğlu Abdullah, sahabedendir. İbn-i Selûl, 630 (H. 9) senesinde Medine’de öldü.
Resûlullah efendimiz Medîne’ye hicret edince, îtibârını kaybeden Abdullah bin Übey bin Selûl, zahiren müslüman olmuşsa da; gizlice Peygamber efendimize hased ve düşmanlık beslemeğe başlamıştır. Müslümanlardan görünerek, aralarındaki sıkı ve samimî kardeşlik bağlarını koparmak için, onları sevgili Peygamberimize ve birbirlerine karşı tahrik etmeğe devam etti. Peygamber efendimiz onun bu inanış ve düşüncede olduğunu bildiği hâlde, sabr ediyor ve yumuşak davranıyordu. Abdullah bin Übey bin Selûl ise, nifakının gereği olarak, Peygamberimizin yüzüne karşı yumuşak davranıyor, gıyabında ise kendisi gibi münafıklarla ve İslâm’ın ve müslümanların azılı düşmanı olan yahûdîlerle işbirliği yapmaktan geri durmuyordu.
Sevgili Peygamberimiz, İslâm’ın ve müslümanların zaferiyle sona eren Bedr muharebesinden bir sene sonra, Mekkeli müşriklerin kalabalık bir orduyla Medîne’ye doğru yola çıktıklarını haber aldı. Bu haber üzerine, müşriklere karşı nasıl hareket edileceği hususunu Eshâbıyla istişare etti. Onlardan bir kısmı, düşmanla Medîne dışına çıkılarak harb edilmesini, bir kısmı ise düşmanın Medîne’de karşılanmasını teklif ettiler. Peygamber efendimiz de, Medîne şehri içerisinde kalınarak düşmanla harb edilmesi taraftarıydı. Fakat düşmanla Medîne dışında harb etmek isteyenlerin çokluğunu, cesaret ve azimlerini gören Resûlullah efendimiz, Medîne dışına çıkmağa karar verdi. Harb hazırlığını yapıp, zırhını giydi. Dışarı çıkıp Cum’a namazını kıldırdı. Cumartesi gecesi seher vaktinde, bin kişilik bir kuvvetle yola çıktı.
Medîne ile Uhud arasındaki Şavt denilen yere varıldığında, münafıkların lideri Abdullah bin Übey bin Selûl, Peygamber efendimiz için; “Ey insanlar! Ben meydan harbine karşıydım. Muhammed (aleyhisselâm) benim dediğimi yapmıyor da, çocukların dediğini yapıyor. Niçin öleceğimizi de bilmiyoruz” dedi. Kendi gibi düşünen ve ordunun üçte biri kadar olan bir kuvvetle Peygamber efendimizden ayrılarak geri döndü.
Bâzı müslümanlar, onu ve beraberindekileri geri döndürmeye çalıştılarsa da dinlemediler. Bu husus, Al-i İmrân sûresi 167. âyetinde meâlen şöyle bildirildi: “Bir de münafıklık edenleri açığa vurmak içindi. Kendilerine; “Gelin Allah yolunda savaşın veya (kendinizi ve ailenizi) müdâfâ edin” denildiğinde; “Şayet muharebe etmeyi bilseydik, elbette arkanızdan gelirdik” dediler. Onlar o gün, îmândan ziyâde küfre yakın idiler. Ağızlarıyla, kalblerinde olmayanı söylüyorlardı. Allahü teâlâ onların gizledikleri şeyi bilir.”
