Στίχοι & Μουσική: Νικόλας Άσιμος
Δεύτερη φωνή: Ηλέκτρα Βάργκα
Από το Album “Ψίθυροι”

ஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜ

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Μην παρανοείς τα λόγια που 'χω πει
είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο σ' το λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και μαζί σου το 'χω μάθει και αυτό
παραδόξως ν' αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ
μάγεψαν και σένανε τα ξωτικά
κάνεις πάλι κύκλους σ' άλλη αγκαλιά

Και μη μας τρομάζουν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό
τώρα πια με αγαπάω και μένα
όπως εσένα

"Θα θυμάμαι πάντα τον Δημήτρη Λάγιο. Εκείνο τον άντρα τον λυγερόκορμο, με τα λυπημένα μάτια και τα μακριά δάχτυλα. Ήταν λεπτός, ήταν όμορφος, τραγουδούσε, καθώς μιλούσε. Το πρόσωπό του λες και ήταν βγαλμένο από εικονοστάσι. Τα χέρια του, νευρώδη. Τον χαιρόμουνα, πάνω στη μοτοσικλέτα του με τη λαμπερή, τη γλυκύτατη γυναίκα του, την Πέγκυ.
Είχε μια ευγένεια αυτό το παιδί. Μοσκοβολούσε ευγένεια, είναι το πιο σωστό.
Ερχόταν στο σπίτι μου συχνά, με την κιθάρα του, και μου έπαιζε τραγούδια του. Τον άκουγα με προσοχή. Όπως γίνεται στην εκκλησία. Δεν ήταν τα τραγούδια του για τη μεγάλη αγορά. Ήταν κομψοτεχνήματα, όμως.
Είπαμε, κάποτε, να γράψουμε τραγούδια. Εκείνος τη μουσική, εγώ τα λόγια. Του έδωσα κάμποσα «κομμάτια». Μου τα ‘φερε μελοποιημένα. Ήταν τέλεια! Τ’ αγάπησα, από την πρώτη στιγμή. Έτσι, τα κρατήσαμε για μας. Την παρέα...
Μου ζητούσαν, τη δεκαετία του ’80, διάφοροι σύλλογοι, να πάω στις λέσχες τους, στις αίθουσές τους, για μια «βραδιά». Τηλεφωνούσα αμέσως στο Δημήτρη Λάγιο. Ποτέ δεν μου είπε «όχι». Έτρεχε με την κιθάρα του να βοηθήσει. Έπαιζε και τραγουδούσε. Κι ήταν σαν άγγελος. Και σαν άγγελος φτερούγισε και χάθηκε. Βυθίζοντάς μας, όλους, ακόμα πιο βαθιά στη μοναξιά μας.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω ένα ταξίδι μας στην Κύπρο. Αυτά που πρόσφερε, χωρίς κανένα νιτερέσο, στον κυπριακό λαό, με τη μουσική του, τα τραγούδια του, τη συμμετοχή του σε συναυλίες και παραστάσεις. Ήταν αγνός και ανιδιοτελής. Του έφταναν δύο σπόροι – όπως φτάνουν στα πουλιά – για να ζήσει.
'Ήξερε μουσική! Γνώριζε πολλά. Καταλάβαινε από ποίηση. Αγαπούσε τα παλιά κιτάπια. Αγαπούσε τα πατροπαράδοτα. Κι ήταν σεμνός. Και ντροπαλός. Αναρωτιέμαι, πολλές φορές: Γιατί να χάνονται τέτοιοι άνθρωποι;"

Λευτέρης Παπαδόπουλος

[Απόσπασμα από το βιβλίο: «Δημήτρης Λάγιος, Ερωτική πρόβα στο θάνατο», Εκδόσεις Καστανιώτη, 1996]


ஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜஜ۩۞۩ஜ

Αποποίηση: Το παρόν βίντεο δεν δημιουργήθηκε με σκοπό το κέρδος. Το ακουστικό περιεχόμενο δεν ανήκει σε εμένα. Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο και δεν επιθυμώ να επωφεληθώ από τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών.

свернуть