Στίχοι/Ερμηνεία: Βασίλης Φωτιάς, Χακ, Μήτσο Φου, Παράταιρος
Μουσική Παραγωγή: Αντώνης Μεϊμάρης
Κιθάρες: Παύλος Φαρμάκης
Artwork: Αντώνης Μεϊμάρης (σε έργο του Πέτρου Ζουμπουλάκη
«Εικαστικές Τέχνες και Αντίσταση 1950-1974»)
Μίξη/Master: Αντώνης Μεϊμάρης
Urban Pulse FB Page [ Ссылка ]
Κοινοί Θνητοί FB Page [ Ссылка ]
ΣΤΙΧΟΙ
Είναι χρέος μου το αίμα μου και την ψυχή να δώσω
Κι αν έρθει η στιγμή τα χέρια μου θα τα λερώσω
Με στίχο την γεννιά μου σαν τουφέκι θ ‘αρματώσω
Το τσίρκο που ‘χουν στήσει να ξηλώσω
Κι όσοι με ακούν και νιώθουνε να συνεννοηθούνε
Για θάνατο είναι ανέτοιμοι αν θέλουνε να ζούνε
Αν θέλουν λευτεριά και στη στεριά ανθός ν’ανθίσει
Να αφήσουνε το ξέφρενο μεθύσι
Φτάνουνε τα γέλια τα περίσσια και τα κλάματα
Τα ξεφτιλο τσιφτετέλια χορηγούμενα θεάματα
Το ξέσπασμα του δήθεν καπηλευτή πατριώτη
Βρε εδώ μιλάμε για του κόσμου μας τη νιότη
Εδώ πατάμε χώματα που μες τα χαρακώματα
Κοντράραμε του Αδόλφου τα μορφώματα
Κάθε μορφή αντίστασης ενάντια στην πλάνη
Σαν γεννήθηκε εδώ δεν την αφήνω να πεθάνει

Oι λεπτοδείκτες κόβουν τις καρδιές μας κομμάτια
Είδα το χρόνο σε διαστάσεις που φοβούνται τα μάτια
μα εμείς εδώ φεγγοβολούμε απάνω στα κατάρτια
Δείχνουμε δρόμους μεγάλους για όσους διαλέξαν μονοπάτια
Οι λαοί των Βαλκανίων σε μνημόσυνα ατελή
Για θανάτους που δεν επιθεωρήσαν οι ζωντανοί
Στο καθαρτήριο της ιστορίας αναμονή
Αφού νικήσαν οι εχθροί φτιάξαν δικιά τους γραφή
Θρησκείες και έθνη οι δυο καρκίνοι στην γη
Διαιρούν όσους χρειάζονται ταξική συνοχή
Η διαστρέβλωση επιμένει και επικρατεί
Ποιος να πειστεί αν με τον κόσμο του εγκάρσια δεν συγκρουστεί
Μην περιμένεις την αναθετική λογική
Να σου δώσει ευτυχία ή χειρότερα ψωμί
Θέλει ευθύνη και στρατοπέδου επιλογή
Ποια αποχή σε ποια εποχή ήταν εξέλιξης μαμή
Πετάω στους λόφους των χαμένων αγώνων
Αυτών που οι αστοί ονομάσανε άγονο τόπο
Βλέπω βλαστίζουν ακόμα εδώ στο τέλμα αιώνων
Και μια αρχή ξεπροβάλλει σε κόντρα λόγων κι ανθρώπων
Δεν αλλάζουν οι στίχοι την ειμαρμένη
Μα ίσως κάποιους ξυπνήσουν από ύπνωση γαμημένη
Όλα αλλάζουν μα στο μιλάει χρόνια η λογική
Αφού δούλοι και αφεντικά κοινοί είμαστε θνητοί


Κοινοί θνητοί ,Urban Pulse πλέον δεν είμαστε λίγοι
Και προσπαθώ κάθε μέρα διεκδικώ ό,τι μου ανήκει
Όσο ζυγώνω την ήττα τόσο προσμένω την νίκη
Κι όσο το παίζετε κάποιοι σας κατεβάζω την μύτη
Στο όνειρο μου κυνηγός πριν γίνει ανάμνηση φύγει
Με αλυσίδες δεμένος αλλά θα σπάσουν οι κρίκοι
Συχνά πυκνά με ρουφάν του σπιτιού μου οι τοίχοι
Στο internet κολλημένος μου μοιάζει με καταδίκη
Ιδρώνω με πιάνει φρίκη αγχώνομαι έρχεται ρίγη
Θύμα κι εγώ της εποχής να βλαστημάω την τύχη
Σε θαύματα δε πιστεύω έχει πεθάνει η Αλίκη
Την έχει φάει κι αυτή της μόδας το σταριλίκι
Γκομενιλίκι νταηλίκι και καλά ποζεριά
Ευχαριστώ δε θα πάρω εγώ είμαι από άλλη μεριά
Φτύνω τη φτήνια θα ζήσω όσο μπορώ πιο απλά
Τι να το κάνω το χρήμα αγάπη θέλω παιδιά


Δεν είμαι έτοιμος να ζήσω μια ζωή ανέντιμος
Ξέρεις los εδώ ο ρυθμός πάντα είναι πένθιμος
Θα’ μουνα πιο ανέμελος αν ένιωθα πως το
Βλέπεις εκεί πέρα απ το δικό σου το πόστο
Ό,τι έχει δωσ ‘το άκουσε και νιώσ' το
Διπλανό σου μη κανείς κακό στον εαυτό σου
Μη βάζεις νερό στο κρασί σου με οποιοδήποτε κόστος
Με πιάνει της γενέτεριας νόστος
Καλό παιδί στη τελική κατέλειξα γρόθος
Πάμε πάλι όπως το '40 στην Κρήτη
Σε κάθε γκεσταμπίτη δυναμίτη στο σπίτι
‘Ολοι λένε τι στην ευχή συμβαίνει μύστη
Έχουμε όμως κλειστή καρδιά και στατιστικά
Αυξάνουν κρούσματα ρατσιστικά
Sorry άμα σου βγαλα την πίστη μα
Το ότι συναντηθήκαμε μάλλον θα 'ταν ατύχημα

свернуть