Obrazy z XIX i XX wieku przedstawiające dawną wieś. Zdecydowana przewaga dzieł malarzy rosyjskich wynika z lepszego dostępu do wyższej jakości reprodukcji, a także większego bogactwa samej twórczości. Kolejno pojawiają się:

00:09 - 00:16 Iwan Sokołow: Zbiór wiśni w sadzie dziedzica, 1856

00:17 - 00:25 Konstantyn Trutowski: Korowód w guberni kurskiej, 1860

00:26 - 00:35 Aleksiej Korzuchin: Rozpleciny, 1889

00:36 - 00:49 Wasilij Surikow: Zdobycie śnieżnego miasteczka, 1891

00:50 - 00:59 Alfred Wierusz-Kowalski: Wesoła jazda, ok. 1900

01:00 - 01:10 Alfred Wierusz-Kowalski: Trojka ścigana przez wilki, ok. 1895

01:11 - 01:20 Apoloniusz Kędzierski: W polu, 1889

01:21 - 01:32 Nikołaj Pimonienko: Świąteczna wróżba, 1888

01:33 - 01:43 Rościsław Felicyn: Na progu izby, 1855

01:44 - 01:53 Konstantyn Makowski: Wróżby świąteczne, ok. 1900

01:54 - 02:04 Jurij Siergiejew: Wróżenie z kart, ok. 1890

02:05 - 02:16 Rościsław Felicyn: Smutna wiadomość, 1856

02:17 - 02:30 Iwan Kulikow: Prządki, 1903

02:31 - 02:41 Nikołaj Bogdanow-Bielski: Przyjaciółki ze wsi, 1912

02:42 - 02:53 Nikołaj Bogdanow-Bielski: Uczennice, 1914

Jako podkład posłużyła instrumentalna wersja piosenki ludowej "Kąpała się Kasia w morzu".

-------

Malarstwo rodzajowe (fr. peinture de genre) – odrębny gatunek malarski, który wyróżnia tematyka związana z życiem codziennym, obyczajami, obrzędami, pracą, wypoczynkiem i zabawą. W przeciwieństwie do portretu indywidualnego czy zbiorowego, w scenach rodzajowych bohaterami są zwykle anonimowe osoby, przedstawiane bez upiększeń i idealizacji, podczas wykonywania zwykłych czynności.

Malarstwo rodzajowe znane było już w starożytności (freski, mozaiki, malowidła na wazach greckich i etruskich) oraz w średniowieczu (miniatury).

W malarstwie renesansu włoskiego i francuskiego tematy rodzajowe podejmowano bardzo rzadko. Jako odrębny gatunek rozwinęło się w XVI w. (Pieter Bruegel). W okresie baroku było uprawiane zwłaszcza we Flandrii i Holandii (Cornelis Bega, Quirijn van Brekelenkam, Adriaen Brouwer, Willem Pieterszoon Buytewech, Pieter Codde, Joos van Craesbeeck, Aelbert Cuyp, Gerard Dou, Joost Cornelisz. Droochsloot, Jacob Duck, Cornelis Dusart, Willem Cornelisz Duyster, Dirck Hals, Pieter de Hooch, Nicolaes Maes, Cornelis de Man, Gabriël Metsu, Frans van Mieris Starszy, Jan Miense Molenaer, Matthijs Naiveu, Caspar Netscher, Jacob Ochtervelt, Adriaen van Ostade, Jan Steen, Hendrick Martensz. Sorgh, Gerard Terborch, Jacob Toorenvliet, Jan Verkolje, Jan Vermeer, David Vinckboons). Rozprzestrzeniło się też w innych krajach Europy (np. Diego Velázquez w Hiszpanii, bracia Le Nain we Francji).

W XVIII w. wystąpiło w dwóch odmianach: jako sceny ogrodowe i sielankowe (np. François Boucher, Jean-Honoré Fragonard, Antoine Watteau we Francji) lub sceny moralizatorskie (np. William Hogarth w Anglii).

Szczyt popularności osiągnęło w drugiej połowie XIX w. (realizm, impresjonizm, postimpresjonizm, pieriedwiżnicy).

W Polsce malarstwo rodzajowe uprawiali m.in.: Józef Chełmoński, Aleksander Gierymski, Maksymilian Gierymski, Juliusz Kossak, Wojciech Kossak, Franciszek Kostrzewski, Piotr Michałowski, Jan Piotr Norblin, Leon Wyczółkowski.

свернуть