صبح آخرین روزاقامتمان درایران به پایان می رسیدوشاهنشاه هنوز در دفترکارش بود. ما از گریه ی خود جلوگیری می‌کردیم و حتی بعضی‌ها نیروی لازم را برای لبخند زدن میافتند. من به هر یک از آنان چنانچه در این گونه موارد قبل از یک سفر طولانی مرسوم است به عنوان یادبود جواهری شخصی یا مقداری پول دادم. بالاخره شاهنشاه به میان ما آمد و با دیدن او اطرافیان گریستند ولی او که همواره بر احساسات خود تسلط داشت این بار نیز در پنهان کردن عواطف و احساسات خود کوشید. شاهنشاه با آنان صحبت کرد. بسیاری از آنها در حال گریه از او خواستند که در مملکت بماند و آنها را رها نکند‌. هنگامی که به ما خبر دادند که هلی‌کوپتری که می‌باید مارا به فرودگاه مهرآباد برساند آماده هستند. همه کارکنان کاخ به طور ناگهانی بر روی پله ها جمع شدند.
از کتاب کهن دیارا به قلم شهبانو فرح پهلوی

свернуть